winterblues of midlife-crisis?

Imagine this: Je ligt thuis op bed, kleren nat van het zweet, emmer om eventueel in over te geven naast je bed en toilet binnen handbereik.

Dat is zoals mijn dag er momenteel uit ziet. Ziek? Ja, volgens mij wel. Een of ander virusje heeft me te grazen genomen. Niks ernstigs, behalve erg vervelend, maar ik overleef het allemaal wel. Maar ja, wat moet je doen, als je zo eenzaam en zwetend in bed ligt? Juist, dat vroeg ik me ook af.

Ik heb mijn laptop maar naar de slaapkamer verplaatst en ben maar eens gaan rondneuzen in mijn mailbox. Vriendinnetje Di heeft haar reisverslag weer aangevuld en ik heb nu eindelijk tijd om dat uitgebreid te gaan lezen. Mijn god, wat ben ik stinkend jaloers op die meid. Ze zit in Azie en doet echt de meest uiteenlopende dingen daar. Dingen die ik zelf nooit zou durven of doen, maar als ik dit zo lees, wil ik ook zo graag. Ik zit momenteel in een fase dat ik echt iets anders met mijn leven wil. Dat wil zeggen, iets anders met mijn werk-leven. Kantoorbaan gaat na 12 jaar toch wel vervelen en als ik Di zo over de wereld zie zwerven, begint het bij mij ook weer te kriebelen. Ik wil ook weg. Nou, wat houd je tegen, zul je wel zeggen. Maar wat dacht je van een aanstaande bruiloft, een nieuw huis en onze banen? Nee, Johan en ik kunnen echt niet onbezonnen onze baan opzeggen en naar het eind van de horizon vertrekken. Hoe graag ik ook zou willen. Wij hebben ons geld en tijd nodig voor de voorbereidingen van de bruiloft en ook moeten we hard geld opzij zetten voor een nieuwe keuken in onze volgend jaar op te leveren nieuwbouwwoning.

Maar als je zo zwetend in bed ligt, verlang je toch (ondanks dat je het al zo verdomde warm hebt) naar warme oorden. Baas Hans en eega Chandra zijn vandaag naar Zuid Amerika vertrokken. Die gaan daar lekker een paar maanden rondtouren in hun camper. En wat had ik toch graag in de reistas mee gegaan. Ik wil ook avonturen beleven, ik wil ook het idee hebben dat ik leef. Ik wil iets doen, iets wat leuk is. Ik wil ... ik weet niet wat ik wil. Maar ik wil gewoon iets compleet anders. Ik zou bijna gaan denken dat ik in een midlife crisis verkeer.

Oude liefde roest niet

Daar zit ik dan als dertiger. Mijn haar wat beter gefohnt, mijn lippen wat dikker gestift en mijn allerslankste outfit bij elkaar gezocht. Waarom? Ja, waarom eigenlijk. "Meid, stel je niet aan, het is maar een concert" hou ik mezelf nog voor. Maar wel een concert met jeugdsentiment. Want de laatste keer dat ik naar Take That ging, was ik jong, super slank en helemaal into Robbie Williams en de rest. Oh en had ik al gezegd dat ik toen vooral jong en slank was? Toch een beetje met zenuwen in mijn lijf kijk ik uit naar vanavond. Had ik eerder deze week eigenlijk niet eens meer zo'n zin om te gaan, nu het tijdstip genaderd is en ik de liedjes uit de oude doos weer geluisterd heb, is de spanning van vroeger weer helemaal terug. Unlike then, heb ik dit keer gewoon zitplaatsen want je kan veel van me verwachten, maar niet dat ik voor Take That in de rij ga liggen in die gure kou. Nee, dat doe ik maar bij een iemand en die zit helaas niet meer bij Take That.

Althans, dat hield ik mezelf vanmorgen voor: voor niemand behalve Robbie ga ik voor de deur liggen. Maar toen mijn vriendin E. en ik wat herinneringen aan the old days aan het ophalen waren en ik op youtube ineens stuitte op New Kids On The Block videoclips, wist ik het allemaal niet zo zeker meer. God, wat was ik gek van die band. En nu ik die oude filmpjes weer bekijk, weet ik ook meteen weer waarom: knappe Jon, rappende Donnie, zingende Jordan en lekker-zijnde Joey. Ja ik weet het, Danny was er ook nog, maar daar heb ik nooit om getaand. Nee Joe McIntyre, dat was de hunk uit mijn jeugd. En als ik zie hoe hij er nu uit ziet, dan weet ik het zeker: ik had een zeer goede smaak. Terwijl ik naar mijn beeldscherm kijk, hoor ik bekende tonen van hun hits, zie ik de soepele dansbewegingen en de pretoogjes van Joey voorbij komen.

Vriendin E. zegt nog gekscherend "Nou voor een reunie-concert van NKOTB gaan wij ook wel voor de deur liggen he?" en weet je, ik vind dat niet eens zo'n gek idee. Een reunie van die gasten, dat zou toch geweldig zijn. Liggen in de kou? Who cares? Voor Joey & Co ben ik daar best toe in staat. Want weet je, oude liefde roest echt niet!!!

Een tegen Armoede

klik hier:


EEN; jij maakt het verschil

In 2000 beloofden regeringsleiders van bijna alle landen in de wereld tijdens een VN-top armoede en ongelijkheid de wereld uit te helpen. Deze belofte is verwoord in acht millenniumdoelen. Een prachtige en unieke belofte, die in 2015 gehaald moet zijn. Wereldwijd wordt daarom nu in 122 landen campagne gevoerd, waaronder ONE met Bono in de Verenigde Staten en Deine Stimme gegen Armut in Duitsland.

In Nederland maken we ons met de campagne EEN sterk voor deze millenniumdoelen. Samen met tientallen BN’ers zoals Bløf, Tygo Gernardt, Fatima Moreira de Melo en met meer dan vijftig organisaties, vraagt EEN om jouw stem. Door op www.EEN.nl je stem te geven roep je regeringsleiders op een einde aan armoede te maken.

Ted van Hees, project¬leider van EEN, over wat er moet gebeuren: “EEN vertaalt de steun die mensen ons geven in druk op de Nederlandse en Europese politiek om zo de regering moed en kracht te geven een voortrekkersrol te spelen naar andere landen. Landen als Frankrijk, Engeland, Japan en de Verenigde Staten hebben namelijk wél mooie beloftes gedaan, maar die maken ze nauwelijks waar. Zo ging hun bijdrage aan ontwikkelingshulp in 2006 zelfs achteruit.”

Om die reden kunnen we het halen van millenniumdoelen niet alleen van de politiek laten afhangen. Met partners als Fair Food geeft EEN praktische tips waarmee iedereen heel een¬voudig een persoonlijke bijdrage kan leveren aan het behalen van de millenniumdoelen. Dat is niet zo maar een kwestie van geld ophalen, maar juist bewust nadenken en stappen zetten in het dage¬lijks leven. Ted van Hees: “Het is fantastisch, hoe mensen hun tijd, energie en creativiteit in¬zetten om de millenniumdoelen te helpen halen . De millenniumdoelen zijn realistisch en haal¬baar en dat gaan we massaal aan de politiek laten zien!”

witte stranden, wuivende palmbomen en een eeuwige zon ....

Gisterenavond een erg gezellig avondje met een vriendinnetje gehad. Lekker drankje en hapje gedaan op Kijkduin en natuurlijk genoot ik super van het gezelschap. Mijn vriendinnetje is namelijk een echte avonturierster. Ze is in het voorjaar teruggekomen van dik acht maanden Zuid Amerika en gaat eind oktober voor een aantal maanden naar Azie om rond te trekken. En man, wat ben ik jaloers op haar. Ik zou zo met haar willen ruilen. Ook al ben ik niet zo avontuurlijk als zij want ik weet niet of ik wel in mijn eentje erop uit zou (durven) trekken, maar ach, wie weet. Als je mij twee jaar geleden had gezegd dat mijn vriendinnetje dat zou doen, had ik je ook raar aangekeken.

Vanmorgen haar web-log over Zuid Amerika nog maar eens overgelezen en de kriebels komen weer. Ik wil ook weer weg. En dan gewoon ergens heen waar ik nog niet geweest ben. Iets compleet nieuws. Zuid Amerika, Afrika of de landen in Azie die ik nog niet gezien heb. Maar ja, het zit er voor mij niet in. Ik blijf voorlopig gewoon in dit kouwe kikkerlandje. But hey, you can't blame a girl from dreaming. Ook al zijn dromen bedrog, toch droom ik over een romantische, maar toch ook actieve en culturele reis samen met mijn H2B. Want zeg nou zelf, wat is er leuker om de wereld te verkennen dan dat samen met de liefde van je leven te doen?

Onze verre reizen zitten er voorlopig op. Soms moet je namelijk prioriteiten stellen en aangezien wij in 2008 gaan trouwen EN ons nieuwe huis dan klaar is, blijft het dus nog even bij dromen over verre reizen, andere culturen, wilde dieren en geweldige mensen.

Maar toch, waarom win ik die Staatsloterij nou nooit. Tuurlijk, het zou een stuk helpen als ik gewoon een keer een lot zou kopen, dan zou de winkans in elk geval een stukje groter zijn, toch, ik wou dat ik het geld en de kans had om ook lekker onbezorgd te gaan reizen. Mijn 'dinnetje is vrijgezel dus dan gaat het toch iets makkelijker. Je hebt minder rekening te houden met een ander en waarschijnlijk heeft ze ook een minder groot gat in haar hand dan ik, want ik weet werkelijk niet waar ik het van zou moeten doen.

Maar goed, gisteren dus heerlijk zitten kletsen en heerlijk weg kunnen dromen over haar reislustig leven. Een ding is me wel duidelijk geworden, mijn 'dinnetje heeft het goed voor elkaar. Wie zou nou niet met haar willen ruilen als je zo'n leuke reis voor de boeg kunt hebben en ook nog een geweldige afgeronde reis op je netvlies gedrukt hebt. Ja, ik verlang naar een reis ............. maar voorlopig blijft het bij dromen over witte stranden, wuivende palmen en de eeuwige zon.

Nivea Beach

Haartjes in model, make-up licht aangebracht, hip tuniekje aan met dito rokje. Benen nog even snel onder de douche geschoren, hakjes aan, laatste puntjes op de I zetten en ik kan de deur uit. Onderweg de gebruikelijke hoeveelheid bouwvakkers tegen het over het algemeen toch wel 'brede' lijf gelopen. Toen ging ik me afvragen, waarom kijken ze allemaal zo? En nog belangrijker, waarom fluiten ze niet of zeggen iets waardoor je ego een mega boost krijgt? Ben ik zo aan het aftakelen dat zelfs dat pleziertje me bespaard blijft? Met een kop op onweer toch maar doorgelopen want hey, als zelfs bouwvakkers niet meer bewonderend naar je kijken, dan moet er toch wel iets mis zijn. Heb ik daarvoor al die tijd vanmorgen aan mijn uiterlijk besteed? Onderweg nog wat mensen tegengekomen die ook een beetje vreemd keken. Oh nee he, ik zal toch niet? Snel voel ik aan mijn rokje. Nee gelukkig, hij zit niet in mn slipje vast. Ik schrok al. Zal je toch maar gebeuren dat je daar loopt terwijl de helft van je kleren in je slipje verstopt zit. Dat zou een ware nachtmerrie zijn, maar ja, dat zou wel die vreemde blikken verklaren.

Eenmaal op het werk ga ik achter mijn bureau zitten en mijn oog valt op mijn benen. Oh my goodness!!!!!!!!!!!!!!!!!! De melkboer is langs geweest! F*ck f*ck f*ck. Ik had werkelijk waar panties aan moeten doen want dit is afschuwwekkend. Witter dan dit kan niet en bovendien vormen mijn aders een waar rivierenlandschap over mijn onderbenen. Nee nu begrijp ik het. Daar zou ik ook niet voor gaan fluiten of bewonderend kijken. De zomer is klaarblijkelijk echt aan mij voorbij gegaan. Althans, mijn benen hebben geen zonnestraaltje op kunnen pikken. Tijd voor een zonnebankje dus. Maar ja, wanneer moet ik dat dan weer doen? Ik heb het al zo druk. Flesje Dove of Nivea Summer Beauty doet ook wonderen, maar ja, dan moet je het wel goed doen.

Maar het is toch triest dat ik in september al zo bleek ben als een, als een, als een, ja als een wat? Ja dat is het, als een pak witte watten. Wat voor zomer is dit eigenlijk geweest? Ja op die paar mooie dagen na die meestal door de weeks vielen op dagen dat ik dus net moest werken. Of die paar mooie dagen toen ik juist op vakantie was op een plek waar de zon niet scheen. Nee, dit is een flut zomer geweest qua kleur op mijn benen, that's for sure. Zelfs mijn ienie mienie kleurtje wat ik in mei in Thailand heb opgelopen, is met de noorderzon verdwenen.

Tijd voor actie dus! Over 5 dagen heb ik mooie gekleurde Summer Beauty benen, aldus de reclamecampagnes. En hoe ik daar aan kom? Ach, gewoon even op Nivea Beach gelegen ;-) Vijf dagen smeren zorgt voor een egale teint. Nou het zal mij benieuwen.

Maandagmorgen 'lijn'blues

Hij is er weer, die verrekte maandagmorgen. De maandagmorgen die iedere week weer terugkomt en die iedere week hetzelfde begint: een in-de-kreukels-nog-lang-niet-uitgeslapen-gezicht met dito humeur en weer dat goede voornemen om te beginnen met lijnen. Ja beginnen is een goed woord, want ik begin iedere maandagochtend weer op nieuw. Precies, iedere maandagochtend, wat dus inhoudt dat ik het iedere keer weer niet volgehouden heb tot de volgende maandagochtend. Ik voel me een mislukkeling want waarom lukt het me nou nooit eens? Ben ik onbewust toch tevreden met mijn lichaam dat de zwaartekracht probeert te doorstaan? Ben ik gewoon te veel in de verleiding geweest om te zondigen? Heb ik te weinig hulp van buitenaf? Ik weet het niet, maar feit blijft dat ik geen volhouder ben en daar baal ik soms mateloos van. Want of ik nou wel of niet onbewust tevreden ben met mijn lijf (wat ik me niet kan voorstellen, want waarom zucht en steun ik anders iedere keer als ik in de spiegel kijk en uit alle macht probeer die buik in te houden?), er moet iets veranderen. Ik moet en zal in een nauwsluitende bruidsjurk passen. Althans, dat is mijn droom. Maar ja, om niet voor 9-maanden zwanger aangezien te worden op onze bruiloft, moet ik dus actie ondernemen. En dat houdt niet alleen in dat ik moet gaan letten op mijn eten (zo noem ik mijn 'lijn'poging maar bewust), maar moet ik ook meer gaan bewegen. Vanmorgen begon het goed. Door een omleiding van de bus waarmee ik normaal naar het werk ga, moest ik een veel grotere afstand lopend afleggen dan normaal. En dat op maar liefst 8 centimeter hoge hakken. Dat is een absolute sport, dat kan ik je wel vertellen. Vanmiddag naar huis dus zelfde ritueel en volgens de aardige buschauffeur blijft die omleiding tot 'nader order' nog in stand dus ik krijg iedere dag sowieso wat meer beweging dan de afgelopen weken. Maar natuurlijk is dat niet genoeg. Maar hoe krijg je Marianne de sportschool weer in? Was ik ooit enthousiast een paar keer per week daar te vinden (oké, ik geef het toe, het was maar een paar maanden lang), mijn lichaam ziet er niet meer uit alsof het ooit een fitnesszaal van binnen gezien heeft. Ik moet die spreekwoordelijke drempel dus weer over, maar hij is zo hoog. Maar nu de bruiloft steeds reëler wordt en dichterbij komt, besef ik me dat het nu of nooit is. Maar tot die tijd dat ik een stap in de sportschool zet, moet ik zelf maar wat meer aan beweging doen, dus wat vaker de fiets pakken en die Ab-King Pro in de achterkamer gebruiken waarvoor hij bestemd is: buikspieren trainen, in plaats van als veredeld kledingrek gebruiken. En daar zit ik dan op de maandagochtend met net als ontbijt een 'Sonja Bakker' eierkoek en een kop kruidenthee. Voor de lunch trakteer ik mezelf op een bak vers fruit: perzikken, nectarines, banaan en als ik echt tevreden ben over mezelf, nog een minneola (alhoewel ik die nog nooit gegeten heb en dus werkelijk geen flauw benul heb of het een lekkere vrucht is of niet). En wat het avondeten ons brengt? Geen idee, misschien dat ik nu maar weer eens net als vroeger in de keuken moet gaan staan, in plaats van me te laten verrassen met lekkernijen door mijn keukenprins. Roerbakgroenten, rundervinkje en wat rijst zal het waarschijnlijk worden. Ja, ik heb er zin in. Dit keer probeer ik het echt vol te houden: Tsjakka!!!!!!!!

Het badpakken seizoen is begonnen

Het is niemand ongetwijfeld ontgaan, het badpakken seizoen is officieel geopend. Met de tropische temperaturen van afgelopen weekend, kunnen we er niet meer omheen. Het is zomer. Althans zoals het Nederland betaamt, het WAS zomer want volgens de voorspellingen is het morgen weer gedaan met het warme weer.

Massaal trokken wij allemaal de zomerkleding in de kast naar voren en gingen naarstig op zoek naar een leuk setje voor op het strand, tuin of terras. Ook ik moest er aan geloven. Ik wilde een kleurtje kweken want tja, ik wil geen licht geven als ik me over een kleine maand op Orchard Road begeef of heerlijk in het zwembad in Bangkok lig.

Tijd voor een bikini dus. Na even door mijn bikinimand gespit te hebben, trok ik een legerkleurig setje aan. Groen is tenminste niet zo’n kleur die je misstaat als je bleek bent. Na veel moeite had ik dan eindelijk dat broekje over mijn iets te brede heupen getrokken en warempel hij paste nog ook. Bovenstukje ging een stuk makkelijker, maar ja, daar heb ik dan ook geen heupen zitten.

Vol goede moed, waggelde ik naar de spiegel en kreeg de schrik van mijn leven. Legergroen steekt toch iets minder mooi af bij zo’n wit huidje dan ik dacht. Maar goed, mijn proporties zijn nog wel in orde, althans dat idee had ik op dat moment.

Maar toen ik een uurtje later in de zon lag te zweten en het zweet letterlijk tussen mijn zwembandjes vandaag sijpelde, begreep ik dat er iets mis was met die spiegel van me. Ik ben niet in proporties. Ja, misschien voor het type rollade wel, maar niet zoals ik mezelf het liefst gezien zou hebben. Wat een rollen en kwabben. En ook die putjes in de dijen niet te vergeten. De ouderdom is hard en meedogenloos toegeslagen. Ben spontaan helemaal rechtop gaan zitten zodat alles nog een beetje strak leek te zijn, maar de moed zakte me toch wel in de schoenen.

Er moest drastisch iets gebeuren want zo kan ik absoluut niet op vakantie vertrekken. Dus ofwel een nieuwe bikini aanschaffen (of beter gezegd een badpak, zodat alles nog een beetje te maskeren is) ofwel iets aan mijn veel te slechte eetpatroon doen. Het is het laatste geworden, die nieuwe bikini kan altijd nog mochten mijn lijnpogingen die vier weken niet doorstaan.

Vandaag dus opgewekt begonnen met mijn vier weken afzien en zwoegen (jaja, ik ga eindelijk die AbKingPro die ik al jaren in huis heb staan gebruiken). Wie weet, heb ik over een week of vier wel een plat buikje om trots op te zijn en kan ik me weer in bikini vertonen. Ik zal niet te overmoedig worden, een monokini zal het nooit worden, tenzij de zwaartekracht plotseling niet meer blijkt te werken. Dan is er misschien op dat vlak nog hoop. Maar tot die tijd kan ik alleen een monokini dragen als ik een Pamela Anderson operatie zou ondergaan.

Moorddadig

Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt door het monotone gesnurk van mijn vriend.
Even heb ik nog getwijfeld: zal ik mijn hoofd onder het kussen houden zodat hij lekker door kan slapen? Hij heeft zijn slaap immers hard nodig want hij heeft afgelopen maanden zo hard gewerkt en weinig geslapen. Nee, toch maar niet. Ook ik heb mijn slaap hard nodig want ik heb gisteren weer tot laat door zitten forummen en geloof me, dat is een heel zware inspanning hoor. Ik besluit hem dus maar een flinke por te geven in de hoop dat hij zich dan gaat omdraaien.

“Waarom maak je me nu wakker” zegt hij geïrriteerd als ik hem net iets te hard een knal tegen zijn voorhoofd geef.
“Omdat ik niet kan slapen van jouw gesnurk” reageer ik fel. Want hoe haalt hij het in zijn hoofd mij te vragen waarom ik hem wakker maak, terwijl hij juist degene is die mij uit mijn slaap gehouden heeft.
Een hoop gemopper komt er naast me vandaan, maar hij draait zich op zijn zij en ik sluit mijn ogen weer en slaap door. Een paar uurtjes later word ik weer wakker.
Hij ligt ook al naar het plafond te staren. Even voel ik me schuldig. Zou hij al die tijd nou wakker gelegen hebben? Ik besluit er maar niet naar te vragen en pak mijn laptop naast me van de grond. Die ligt daar immers nog van het late forummen van gisterenavond.

Nog zonder verder ook maar een woord gezegd te hebben, zegt hij plotseling als mijn laptop opgestart is. “Heb je het nog gehoord van die vrouw uit Barendrecht?”.
Ik kijk hem vragend aan “Barendrecht?”.
“Ja, die man heeft haar toch vermoord”.
Ik heb werkelijk geen flauw idee waar hij het over heeft en kijk hem nog steeds vragend.
“Ja, hij vond dat ze te veel op d’r computer zat”.

Geloof me, mijn bek viel wagenwijd open.
“Is dat een dreigement?” zeg ik geheel afgebluft.
Meneer begint vrolijk hard te lachen en nee te schudden.
En ik, ik heb het zekere voor het onzekere genomen en heb de laptop maar weer uitgezet.

ABN AMRO denkt om de neuzen

Gisteren op het RTL Nieuws hoorde ik met wijd open gesperde ogen aan dat er een groot neuspeuteronderzoek gedaan was. Lachstuipen overvielen me en ik kon gegrinnik niet onderdrukken. Welke idioot verzint zoiets. Nee, niet het neuspeuteren zelf, maar het enkele feit dat daar een onderzoek naar gedaan moet worden.

Door RTL Nieuws ondervraagden op straat ontkenden allen met een stalen gezicht dat zij nooit en te nimmer neuspeuteren en om hun uitspraak kracht bij te zetten, trokken ze ook nog eens een vies gezicht. Ik zag die neuzen nog net niet groeien, maar dat hier een potje gelogen werd is duidelijk. Uit het onderzoek is gebleken dat 90% van de bevolking zegt wel eens neus te peuteren. En dat verbaast me niets. Ik zat zelf te denken aan minsten 99%, want zeg nou eens eerlijk. Iedereen peutert toch wel eens in zijn neus? Ik wel in elk geval en ik ga me daar absoluut niet voor schamen. Nou is er uiteraard wel een verschil tussen privé-peuteren en in het openbaar peuteren. Openbaar peuteren, nee daar doe ik niet aan. Daarvoor zou ik me te veel schamen. Maar privé-peuteren? Ach niemand heeft er verder toch last van zou je denken?

Uit het onderzoek is gebleken dat mannen de grootste peuteraars zijn. Nou schaar mij dan maar tussen die mannen hoor. Ik kan er niets aan doen. Als er iets in de weg zit wat met een zakdoek niet verwijderd kan worden, dan maar enig handwerk verrichten, vingertje schoonmaken, handje wassen en zakdoekje met inhoud in de vuilnisbak deponeren. Niemand die daar toch last van heeft?

Volgens het onderzoek zijn de favoriete peuterplekken thuis op de bank (heel goed gezien, met die verwarming aan deze tijd van het jaar, voel ik toch vaak wat dingen in mijn neus die ik er liever niet wil hebben) en in de auto (zeker als je de blower aan hebt gehad en de lucht in de auto zo droog is geworden dat je weer iets in je neus gaat voelen).

Ruim de helft deponeert de 'opbrengst' in een zakdoek (de juiste oplossing in mijn ogen). Bijna tien procent eet het op (hier ga ik dus echt van over mijn nek, maar ik ken er genoeg die het wel doen …). Een derde zegt er 'een balletje' van te maken, om dat daarna weg te schieten (het spijt me, maar hier maak ik me ook wel eens schuldig aan, tot groot ongenoegen van mijn partner).

Nou zette ik vanochtend wederom de tv aan en weer op RTL Nieuws het bericht dat er in de Telegraaf stond " De ABN Amro laat haar geldautomaten per direct vaker schoonmaken. Dit naar aanleiding van de uitkomsten van een groot neuspeuteronderzoek".

Het lachen verging me dit keer en zeker na het lezen van het bewuste artikel online. Uit het onderzoek blijkt dat geldautomaten en pinapparaten in winkels onder de bacteriën zitten die afkomstig zijn uit de neus. Zo werd de Staphylococcus-bacterie, die bij veel mensen voorkomt in de neusholte, op maar liefst tien procent van de automaten aangetroffen. Deze bacterie kan huidinfecties veroorzaken en is verantwoordelijk voor de beruchte mrsa-ziekenhuisinfecties.

Vanmorgen liep ik langs een pinautomaat van de ABN en meteen gingen mijn gedachten naar de uitzending op tv. Zou ABN AMRO daarom voor een groen logo gekozen hebben, zodat het allemaal wat minder opvalt? Hoe dan ook, ik zat te gruwelen toen ik langs liep en heb mijn knip maar in mijn tas gehouden. Voor mij voorlopig even niet pinnen en daar is mijn bankrekening heeeeeel blij mee.

A dream come true

Imagine this: Je ligt heerlijk te slapen in een warm bed tegen een warm lichaam aan. En eindelijk droom je van die ene man. De man waar we allemaal wel van willen dromen: Robbie Williams. Nog beter zelfs, Robbie staat op het punt om je ten huwelijk te vragen. Maar terwijl je slaapt, merk je dat je partner al uit bed verdwenen is. Niks ergs aan want wat wil je nog meer dan trouwen met Robbie. Tot je op een punt komt waarbij je je in je droom realiseert dat hij je zo gaat wekken. Uit alle macht probeer je Rob duidelijk te maken dat hij moet opschieten met die ene vraag. En net als hij zijn mond open doet, voel je de natte lippen van je partner op je wang die je wekt met de woorden “wakker worden schatje!”. Pats boem weg is die bubbel, weg is die droom. Woest kijk je hem aan en begint te tieren als een viswijf dat hij nou net die leuke droom moest verstoren. Begint hij te lachen en zegt hij “dream on”. Ja als dat nou eens zou kunnen, maar ja hij heeft er wel voor gezorgd dat dat niet kan. Kortom, droom in duigen en nog steeds niet met Robbie Williams getrouwd.

Maar waar komt zo’n droom nou vandaan? Is het iets wat ik diep van binnen zou willen? Nee absoluut niet. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat dat never nooit niet zou gebeuren. Erger nog, ik zou het niet eens willen. Want hoe goed, leuk, lekker Robbie Williams dan ook is, wie weet er nou hoe Rob echt is. En als we dat wel weten, vinden we hem dan nog wel zo geweldig? Bij mijn eigen mannetje weet ik tenminste hoe hij in elkaar zit en to be quite honest, ik zou hem zelfs niet voor honderd Robbie Williams in willen ruilen. Maar waarom dan toch die dromen? Ik heb geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat ik in een lucide droom terecht gekomen ben. Een lucide droom? Ja, tijdens een lucide droom is de dromer zich bewust van het feit dat hij/zij droomt. Nou in mijn geval helemaal waar. Ik wist dat ik op korte termijn wakker gemaakt zou worden. Vandaar mijn haast met die vraag van Robbie. Maar wat is in het algemeen nou een droom en waar dient het voor? Ik zou het niet weten. Gebleken is dat je vaak droomt over dingen die je overdag hebt meegemaakt. Toegeven Robbie speelt een grote rol in mijn leven, maar bij wie van jullie niet? Maar een obsessie zou ik het niet willen noemen.

Maar hoe kan je het verschil herkennen tussen een grote mate van waardering voor een artiest als Robbie of een obsessie voor die man? De een zou verklaren dat als je naar (bijna) alle concerten van hem gaat en hem over de wereld nareist dat dat een obsessie zou zijn. Maar is dat zo? Nee in mijn ogen niet. Zo lang je er nuchter onder blijft, is het allemaal heel gezond (even uitgezonderd van de gezondheid van je spaarrekening uiteraard), schuilt er geen kwaad in. Maar zodra je waardering overgaat in iets wat groter en verder gaat, dan komt obsessie om het hoekje kijken. Hoe vaak ik al niet heb gehoord dat sommige dames hun man in no time zouden willen dumpen voor Robbie en dit dan ook nog echt menen of dames die echt in de veronderstelling zijn dat als ze Rob ontmoeten, dat het dan zeker iets zou worden. Ja dan denk ik dat dat toch wel heel erg in de buurt komt van een obsessie. Is dat gezond? Nee absoluut niet. Niet voor jezelf, niet voor je huidige relatie en al zeker niet voor Robbie. Denk aan wat er gebeurde in Duitsland. Was de duw van het podium ingegeven door een obsessieve fan of was die man gewoon gestoord? Feit blijft dat voor een megaster al bijvoorbeeld Robbie Williams het best beangstigend kan zijn om niet altijd het verschil te kunnen zien tussen een grote fan of een obsessieve. Kunnen wij dat zelf eigenlijk wel? Weten wij zelf tot hoever we kunnen gaan voordat iets een obsessief karakter krijgt?

Kledingcrisis

Je kent het vast wel: je staat ’s morgens voor de spiegel en alles wat je aantrekt is te groot, te klein, versleten, vies of gewoon uit de mode. Naast je op de grond ligt een hele berg kleren die je al gepast hebt en tijd om het op te ruimen heb je nu niet want je moet je toch al schaarse en kostbare tijd gebruiken om juist die outfit te vinden die wel past. Dat opruimen komt wel als je thuis komt vanavond.

Dat overkomt mij tegenwoordig iedere dag. Door omstandigheden afgevallen, passen een hele zooi kleren spontaan niet meer. Op zich is afvallen leuk zonder dat je er echt moeite voor hoeft te doen, maar wat nou als juist net die ontzettend leuke hippe en niet te vergeten veel te dure broek niet meer past omdat hij spontaan van je kont afzakt? Dan staat het huilen je toch echt nader dan het lachen. Een riem is geen optie, want dan is die broek ineens niet leuk en hip meer dus out of the picture.

Tja, wat doe je dan. Dan duik je de kast in waar die veel te kleine leuke kleren in hangen die je al jaren niet meer hebt kunnen passen. En je humeur wordt steeds beter want wat zijn die kleren eigenlijk leuk en wat zonde dat je die al jaren niet hebt kunnen dragen. Vol goede moed stap je in de eerste broek die je tegenkomt. Uiteraard is dit ook meteen het kleinste model wat er hangt. Ja, je bent toch lekker optimistisch door die te grote broek, dus why not. Broek omhoog. Hmmm, past niet over de heupen. Hoe kan dat nou? Je benen zijn toch echt dunner geworden en hij zit daar ook nog steeds lekker ruim. Just your kind of luck. Je bent dan wel afgevallen, maar dat vet om die heupen, hangt nog in rollen rond je middel en dat prop je niet met gemak in die broek.

Poging nummer twee, je pakt de grootste broek uit de kledingkast met te kleine kleren. Ja, zo optimistisch als je net was, zo pessimistisch ben je nu spontaan geworden. Ja hoor, ene been erin, volgende ook. Hmmm, hij glijdt lekker makkelijk omhoog. Heupen, tja, ze zitten nog in de weg, maar met een beetje proppen en adem inhouden, moet het lukken. Ja hoor, de broek zit. Beetje strak weliswaar, maar hij past tenminste. Vol blijdschap kijk je in de spiegel en dan … dan verstart je blik, voel je tranen opkomen want een rollade is er niets bij. Je kunt letterlijk liplezen omdat de broek zo hoog opgetrokken zit omdat hij het smalste punt van je lichaam zoekt bij de taille en laat jij nou net een hoge taille hebben en de broek juist niet.

Tranen springen in je ogen, snel wurm je je uit die broek en je staat weer in je onflatteuze ‘het-is-weer-die-periode-van-de-maand’ slip en dito bh. Met een woest gebaar gooi je die broek weer terug in de kast met te kleine dingen en probeert jezelf eraan te herinneren de sleutel van die kl*te kast gewoon in de vuilnisbak moet gooien straks. Het gaat je toch never nooit niet lukken om in die kleren te passen.

Ja wat dan? Dan maar weer naar de ‘dagelijkse’ kast. Maar ja, wat is er nou dat wel past?

Hey, wat zie je daar achterin de kast? Is dat een legging? Ow, mijn god, hoe heb je dat ooit kunnen dragen. Grinnikend pak je hem toch uit de kast en just for the fun of it, trek je hem aan. Dat ding zit als gegoten. Het feit dat iedere legging als gegoten zit omdat hij bijna iedereen wel past doordat hij stretch is, laat je buiten beschouwing. Je draait wat rondjes voor de spiegel. Jeetje wat zie je er goed uit, afgezien van die vreselijke blauwe strepen over de legging. Je humeur gaat er stukken op vooruit. Je kijkt op je horloge, shit, het is al veel te laat. Te laat om naar het werk te gaan want dat red je toch never nooit niet meer. Wat nu? Te laat komen of je gewoon ziekmelden?

Dan plotseling hoor je een geluid achter je. Die goddelijke vent van je staat achter je en kijkt je met een rare blik aan en zegt “Wat sta jij nou op de zaterdagochtend voor die spiegel te doen?”.

Zaterdagochtend? Zei hij echt zaterdagochtend. Je denkt diep na. Gisteren was het vrijdag dus vandaag is het … inderdaad zaterdag. Heb je daar zo’n drama voor gemaakt voor die spiegel. Je bent vandaag vrij en hoeft nergens heen. Geen afspraken niks.

Hij gaat weer terug de slaapkamer in en wat doe jij, jij loopt er in je legging achteraan en duikt maar weer bij hem in bed. Ja, die legging die blijft aan, dat is een blijvertje. Die geeft je tenminste een goed gevoel.

Fans vs. Commercie

Verdrijven sponsors en radiostations de fans bij grote concerten? Het begint er steeds meer op te lijken. Was het vroeger nog zo dat je gewoon vroeg en lekker lang in de rij moet staan of liggen bij de voorverkoopadressen om de beste concertkaartjes te pakken te kunnen krijgen, tegenwoordig heb je alleen puur geluk nodig.

In navolging op Radio 538 die voor het concert van de Red Hot Chili Peppers en Keane kaartjes wegdoet bij winacties waarbij je kaartjes voor in het eerste vak kunt scoren, doet Sky Radio er bij George Michael ook aan mee. Niks geen echte die hard fans die een hele nacht bij een verkooppunt en later bij de concertzaal voor de deur hebben moeten liggen om die felbegeerde eerste rij plaatsjes te bemachtigen, maar gewoon de lucky ones onder ons die lekker lui op de bank met een telefoon in hun handen wat nummers hoeven in te toetsen en dan die gewilde kaartjes winnen.

Radiostations en sponsors krijgen steeds vaker de beste kaartjes in handen, met als gevolg dat de echte fans bijna niet meer aan bod komen voor dat eerste vak of die eerste ring. Zo heeft Fortis Bank onlangs al 100 kaartjes voor haar werknemers gereserveerd voor de eerste ring/ eerste rang bij het Take That concert in november. Gaat het management van Robbie straks ook overstag en krijgen wij als echte fans het steeds moeilijker om die mooie plaatsen die we afgelopen zomer hebben bemachtigd, te bereiken? Het ziet er wel naar uit. Straks staan wij allemaal niet meer vooraan omdat Jan, Piet of Miep het geluk heeft gehad om een keertje een nummer te draaien en vervolgens de kaartjes te winnen. En het ergste is dan ook nog, dat er vaak mensen bij zitten, die eigenlijk überhaupt niet van plan waren naar het concert te gaan. Kortom, wij als fans worden de dupe van al die commercie en de grote geld mentaliteit die er tegenwoordig heerst.

Want wat kunnen wij straks nou nog doen om vooraan te staan bij concerten. Moeten we dan met iedere prijsvraag / winactie ons zuurverdiende loon uitgeven terwijl we van dat geld allang een concertkaartje hadden kunnen financieren? Moeten we ons geluk dan aan het lot overlaten? Het kan toch niet zo zijn dat wij als Robbie fans het nakijken hebben als bobo’s, hotemetoten of andere gedesinteresseerden vooraan staan bij de man die we allemaal aanbidden? Ik mag god toch op mijn blote knieën danken als Robbie’s management het voor de echte fans opneemt en niet met deze poppenkast en commercie meedoet, maar ik houd mijn hart ervoor vast.