Moorddadig

Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt door het monotone gesnurk van mijn vriend.
Even heb ik nog getwijfeld: zal ik mijn hoofd onder het kussen houden zodat hij lekker door kan slapen? Hij heeft zijn slaap immers hard nodig want hij heeft afgelopen maanden zo hard gewerkt en weinig geslapen. Nee, toch maar niet. Ook ik heb mijn slaap hard nodig want ik heb gisteren weer tot laat door zitten forummen en geloof me, dat is een heel zware inspanning hoor. Ik besluit hem dus maar een flinke por te geven in de hoop dat hij zich dan gaat omdraaien.

“Waarom maak je me nu wakker” zegt hij geïrriteerd als ik hem net iets te hard een knal tegen zijn voorhoofd geef.
“Omdat ik niet kan slapen van jouw gesnurk” reageer ik fel. Want hoe haalt hij het in zijn hoofd mij te vragen waarom ik hem wakker maak, terwijl hij juist degene is die mij uit mijn slaap gehouden heeft.
Een hoop gemopper komt er naast me vandaan, maar hij draait zich op zijn zij en ik sluit mijn ogen weer en slaap door. Een paar uurtjes later word ik weer wakker.
Hij ligt ook al naar het plafond te staren. Even voel ik me schuldig. Zou hij al die tijd nou wakker gelegen hebben? Ik besluit er maar niet naar te vragen en pak mijn laptop naast me van de grond. Die ligt daar immers nog van het late forummen van gisterenavond.

Nog zonder verder ook maar een woord gezegd te hebben, zegt hij plotseling als mijn laptop opgestart is. “Heb je het nog gehoord van die vrouw uit Barendrecht?”.
Ik kijk hem vragend aan “Barendrecht?”.
“Ja, die man heeft haar toch vermoord”.
Ik heb werkelijk geen flauw idee waar hij het over heeft en kijk hem nog steeds vragend.
“Ja, hij vond dat ze te veel op d’r computer zat”.

Geloof me, mijn bek viel wagenwijd open.
“Is dat een dreigement?” zeg ik geheel afgebluft.
Meneer begint vrolijk hard te lachen en nee te schudden.
En ik, ik heb het zekere voor het onzekere genomen en heb de laptop maar weer uitgezet.

ABN AMRO denkt om de neuzen

Gisteren op het RTL Nieuws hoorde ik met wijd open gesperde ogen aan dat er een groot neuspeuteronderzoek gedaan was. Lachstuipen overvielen me en ik kon gegrinnik niet onderdrukken. Welke idioot verzint zoiets. Nee, niet het neuspeuteren zelf, maar het enkele feit dat daar een onderzoek naar gedaan moet worden.

Door RTL Nieuws ondervraagden op straat ontkenden allen met een stalen gezicht dat zij nooit en te nimmer neuspeuteren en om hun uitspraak kracht bij te zetten, trokken ze ook nog eens een vies gezicht. Ik zag die neuzen nog net niet groeien, maar dat hier een potje gelogen werd is duidelijk. Uit het onderzoek is gebleken dat 90% van de bevolking zegt wel eens neus te peuteren. En dat verbaast me niets. Ik zat zelf te denken aan minsten 99%, want zeg nou eens eerlijk. Iedereen peutert toch wel eens in zijn neus? Ik wel in elk geval en ik ga me daar absoluut niet voor schamen. Nou is er uiteraard wel een verschil tussen privé-peuteren en in het openbaar peuteren. Openbaar peuteren, nee daar doe ik niet aan. Daarvoor zou ik me te veel schamen. Maar privé-peuteren? Ach niemand heeft er verder toch last van zou je denken?

Uit het onderzoek is gebleken dat mannen de grootste peuteraars zijn. Nou schaar mij dan maar tussen die mannen hoor. Ik kan er niets aan doen. Als er iets in de weg zit wat met een zakdoek niet verwijderd kan worden, dan maar enig handwerk verrichten, vingertje schoonmaken, handje wassen en zakdoekje met inhoud in de vuilnisbak deponeren. Niemand die daar toch last van heeft?

Volgens het onderzoek zijn de favoriete peuterplekken thuis op de bank (heel goed gezien, met die verwarming aan deze tijd van het jaar, voel ik toch vaak wat dingen in mijn neus die ik er liever niet wil hebben) en in de auto (zeker als je de blower aan hebt gehad en de lucht in de auto zo droog is geworden dat je weer iets in je neus gaat voelen).

Ruim de helft deponeert de 'opbrengst' in een zakdoek (de juiste oplossing in mijn ogen). Bijna tien procent eet het op (hier ga ik dus echt van over mijn nek, maar ik ken er genoeg die het wel doen …). Een derde zegt er 'een balletje' van te maken, om dat daarna weg te schieten (het spijt me, maar hier maak ik me ook wel eens schuldig aan, tot groot ongenoegen van mijn partner).

Nou zette ik vanochtend wederom de tv aan en weer op RTL Nieuws het bericht dat er in de Telegraaf stond " De ABN Amro laat haar geldautomaten per direct vaker schoonmaken. Dit naar aanleiding van de uitkomsten van een groot neuspeuteronderzoek".

Het lachen verging me dit keer en zeker na het lezen van het bewuste artikel online. Uit het onderzoek blijkt dat geldautomaten en pinapparaten in winkels onder de bacteriën zitten die afkomstig zijn uit de neus. Zo werd de Staphylococcus-bacterie, die bij veel mensen voorkomt in de neusholte, op maar liefst tien procent van de automaten aangetroffen. Deze bacterie kan huidinfecties veroorzaken en is verantwoordelijk voor de beruchte mrsa-ziekenhuisinfecties.

Vanmorgen liep ik langs een pinautomaat van de ABN en meteen gingen mijn gedachten naar de uitzending op tv. Zou ABN AMRO daarom voor een groen logo gekozen hebben, zodat het allemaal wat minder opvalt? Hoe dan ook, ik zat te gruwelen toen ik langs liep en heb mijn knip maar in mijn tas gehouden. Voor mij voorlopig even niet pinnen en daar is mijn bankrekening heeeeeel blij mee.

A dream come true

Imagine this: Je ligt heerlijk te slapen in een warm bed tegen een warm lichaam aan. En eindelijk droom je van die ene man. De man waar we allemaal wel van willen dromen: Robbie Williams. Nog beter zelfs, Robbie staat op het punt om je ten huwelijk te vragen. Maar terwijl je slaapt, merk je dat je partner al uit bed verdwenen is. Niks ergs aan want wat wil je nog meer dan trouwen met Robbie. Tot je op een punt komt waarbij je je in je droom realiseert dat hij je zo gaat wekken. Uit alle macht probeer je Rob duidelijk te maken dat hij moet opschieten met die ene vraag. En net als hij zijn mond open doet, voel je de natte lippen van je partner op je wang die je wekt met de woorden “wakker worden schatje!”. Pats boem weg is die bubbel, weg is die droom. Woest kijk je hem aan en begint te tieren als een viswijf dat hij nou net die leuke droom moest verstoren. Begint hij te lachen en zegt hij “dream on”. Ja als dat nou eens zou kunnen, maar ja hij heeft er wel voor gezorgd dat dat niet kan. Kortom, droom in duigen en nog steeds niet met Robbie Williams getrouwd.

Maar waar komt zo’n droom nou vandaan? Is het iets wat ik diep van binnen zou willen? Nee absoluut niet. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat dat never nooit niet zou gebeuren. Erger nog, ik zou het niet eens willen. Want hoe goed, leuk, lekker Robbie Williams dan ook is, wie weet er nou hoe Rob echt is. En als we dat wel weten, vinden we hem dan nog wel zo geweldig? Bij mijn eigen mannetje weet ik tenminste hoe hij in elkaar zit en to be quite honest, ik zou hem zelfs niet voor honderd Robbie Williams in willen ruilen. Maar waarom dan toch die dromen? Ik heb geen flauw idee. Wat ik wel weet is dat ik in een lucide droom terecht gekomen ben. Een lucide droom? Ja, tijdens een lucide droom is de dromer zich bewust van het feit dat hij/zij droomt. Nou in mijn geval helemaal waar. Ik wist dat ik op korte termijn wakker gemaakt zou worden. Vandaar mijn haast met die vraag van Robbie. Maar wat is in het algemeen nou een droom en waar dient het voor? Ik zou het niet weten. Gebleken is dat je vaak droomt over dingen die je overdag hebt meegemaakt. Toegeven Robbie speelt een grote rol in mijn leven, maar bij wie van jullie niet? Maar een obsessie zou ik het niet willen noemen.

Maar hoe kan je het verschil herkennen tussen een grote mate van waardering voor een artiest als Robbie of een obsessie voor die man? De een zou verklaren dat als je naar (bijna) alle concerten van hem gaat en hem over de wereld nareist dat dat een obsessie zou zijn. Maar is dat zo? Nee in mijn ogen niet. Zo lang je er nuchter onder blijft, is het allemaal heel gezond (even uitgezonderd van de gezondheid van je spaarrekening uiteraard), schuilt er geen kwaad in. Maar zodra je waardering overgaat in iets wat groter en verder gaat, dan komt obsessie om het hoekje kijken. Hoe vaak ik al niet heb gehoord dat sommige dames hun man in no time zouden willen dumpen voor Robbie en dit dan ook nog echt menen of dames die echt in de veronderstelling zijn dat als ze Rob ontmoeten, dat het dan zeker iets zou worden. Ja dan denk ik dat dat toch wel heel erg in de buurt komt van een obsessie. Is dat gezond? Nee absoluut niet. Niet voor jezelf, niet voor je huidige relatie en al zeker niet voor Robbie. Denk aan wat er gebeurde in Duitsland. Was de duw van het podium ingegeven door een obsessieve fan of was die man gewoon gestoord? Feit blijft dat voor een megaster al bijvoorbeeld Robbie Williams het best beangstigend kan zijn om niet altijd het verschil te kunnen zien tussen een grote fan of een obsessieve. Kunnen wij dat zelf eigenlijk wel? Weten wij zelf tot hoever we kunnen gaan voordat iets een obsessief karakter krijgt?

Kledingcrisis

Je kent het vast wel: je staat ’s morgens voor de spiegel en alles wat je aantrekt is te groot, te klein, versleten, vies of gewoon uit de mode. Naast je op de grond ligt een hele berg kleren die je al gepast hebt en tijd om het op te ruimen heb je nu niet want je moet je toch al schaarse en kostbare tijd gebruiken om juist die outfit te vinden die wel past. Dat opruimen komt wel als je thuis komt vanavond.

Dat overkomt mij tegenwoordig iedere dag. Door omstandigheden afgevallen, passen een hele zooi kleren spontaan niet meer. Op zich is afvallen leuk zonder dat je er echt moeite voor hoeft te doen, maar wat nou als juist net die ontzettend leuke hippe en niet te vergeten veel te dure broek niet meer past omdat hij spontaan van je kont afzakt? Dan staat het huilen je toch echt nader dan het lachen. Een riem is geen optie, want dan is die broek ineens niet leuk en hip meer dus out of the picture.

Tja, wat doe je dan. Dan duik je de kast in waar die veel te kleine leuke kleren in hangen die je al jaren niet meer hebt kunnen passen. En je humeur wordt steeds beter want wat zijn die kleren eigenlijk leuk en wat zonde dat je die al jaren niet hebt kunnen dragen. Vol goede moed stap je in de eerste broek die je tegenkomt. Uiteraard is dit ook meteen het kleinste model wat er hangt. Ja, je bent toch lekker optimistisch door die te grote broek, dus why not. Broek omhoog. Hmmm, past niet over de heupen. Hoe kan dat nou? Je benen zijn toch echt dunner geworden en hij zit daar ook nog steeds lekker ruim. Just your kind of luck. Je bent dan wel afgevallen, maar dat vet om die heupen, hangt nog in rollen rond je middel en dat prop je niet met gemak in die broek.

Poging nummer twee, je pakt de grootste broek uit de kledingkast met te kleine kleren. Ja, zo optimistisch als je net was, zo pessimistisch ben je nu spontaan geworden. Ja hoor, ene been erin, volgende ook. Hmmm, hij glijdt lekker makkelijk omhoog. Heupen, tja, ze zitten nog in de weg, maar met een beetje proppen en adem inhouden, moet het lukken. Ja hoor, de broek zit. Beetje strak weliswaar, maar hij past tenminste. Vol blijdschap kijk je in de spiegel en dan … dan verstart je blik, voel je tranen opkomen want een rollade is er niets bij. Je kunt letterlijk liplezen omdat de broek zo hoog opgetrokken zit omdat hij het smalste punt van je lichaam zoekt bij de taille en laat jij nou net een hoge taille hebben en de broek juist niet.

Tranen springen in je ogen, snel wurm je je uit die broek en je staat weer in je onflatteuze ‘het-is-weer-die-periode-van-de-maand’ slip en dito bh. Met een woest gebaar gooi je die broek weer terug in de kast met te kleine dingen en probeert jezelf eraan te herinneren de sleutel van die kl*te kast gewoon in de vuilnisbak moet gooien straks. Het gaat je toch never nooit niet lukken om in die kleren te passen.

Ja wat dan? Dan maar weer naar de ‘dagelijkse’ kast. Maar ja, wat is er nou dat wel past?

Hey, wat zie je daar achterin de kast? Is dat een legging? Ow, mijn god, hoe heb je dat ooit kunnen dragen. Grinnikend pak je hem toch uit de kast en just for the fun of it, trek je hem aan. Dat ding zit als gegoten. Het feit dat iedere legging als gegoten zit omdat hij bijna iedereen wel past doordat hij stretch is, laat je buiten beschouwing. Je draait wat rondjes voor de spiegel. Jeetje wat zie je er goed uit, afgezien van die vreselijke blauwe strepen over de legging. Je humeur gaat er stukken op vooruit. Je kijkt op je horloge, shit, het is al veel te laat. Te laat om naar het werk te gaan want dat red je toch never nooit niet meer. Wat nu? Te laat komen of je gewoon ziekmelden?

Dan plotseling hoor je een geluid achter je. Die goddelijke vent van je staat achter je en kijkt je met een rare blik aan en zegt “Wat sta jij nou op de zaterdagochtend voor die spiegel te doen?”.

Zaterdagochtend? Zei hij echt zaterdagochtend. Je denkt diep na. Gisteren was het vrijdag dus vandaag is het … inderdaad zaterdag. Heb je daar zo’n drama voor gemaakt voor die spiegel. Je bent vandaag vrij en hoeft nergens heen. Geen afspraken niks.

Hij gaat weer terug de slaapkamer in en wat doe jij, jij loopt er in je legging achteraan en duikt maar weer bij hem in bed. Ja, die legging die blijft aan, dat is een blijvertje. Die geeft je tenminste een goed gevoel.

Fans vs. Commercie

Verdrijven sponsors en radiostations de fans bij grote concerten? Het begint er steeds meer op te lijken. Was het vroeger nog zo dat je gewoon vroeg en lekker lang in de rij moet staan of liggen bij de voorverkoopadressen om de beste concertkaartjes te pakken te kunnen krijgen, tegenwoordig heb je alleen puur geluk nodig.

In navolging op Radio 538 die voor het concert van de Red Hot Chili Peppers en Keane kaartjes wegdoet bij winacties waarbij je kaartjes voor in het eerste vak kunt scoren, doet Sky Radio er bij George Michael ook aan mee. Niks geen echte die hard fans die een hele nacht bij een verkooppunt en later bij de concertzaal voor de deur hebben moeten liggen om die felbegeerde eerste rij plaatsjes te bemachtigen, maar gewoon de lucky ones onder ons die lekker lui op de bank met een telefoon in hun handen wat nummers hoeven in te toetsen en dan die gewilde kaartjes winnen.

Radiostations en sponsors krijgen steeds vaker de beste kaartjes in handen, met als gevolg dat de echte fans bijna niet meer aan bod komen voor dat eerste vak of die eerste ring. Zo heeft Fortis Bank onlangs al 100 kaartjes voor haar werknemers gereserveerd voor de eerste ring/ eerste rang bij het Take That concert in november. Gaat het management van Robbie straks ook overstag en krijgen wij als echte fans het steeds moeilijker om die mooie plaatsen die we afgelopen zomer hebben bemachtigd, te bereiken? Het ziet er wel naar uit. Straks staan wij allemaal niet meer vooraan omdat Jan, Piet of Miep het geluk heeft gehad om een keertje een nummer te draaien en vervolgens de kaartjes te winnen. En het ergste is dan ook nog, dat er vaak mensen bij zitten, die eigenlijk überhaupt niet van plan waren naar het concert te gaan. Kortom, wij als fans worden de dupe van al die commercie en de grote geld mentaliteit die er tegenwoordig heerst.

Want wat kunnen wij straks nou nog doen om vooraan te staan bij concerten. Moeten we dan met iedere prijsvraag / winactie ons zuurverdiende loon uitgeven terwijl we van dat geld allang een concertkaartje hadden kunnen financieren? Moeten we ons geluk dan aan het lot overlaten? Het kan toch niet zo zijn dat wij als Robbie fans het nakijken hebben als bobo’s, hotemetoten of andere gedesinteresseerden vooraan staan bij de man die we allemaal aanbidden? Ik mag god toch op mijn blote knieën danken als Robbie’s management het voor de echte fans opneemt en niet met deze poppenkast en commercie meedoet, maar ik houd mijn hart ervoor vast.