Goed bericht!

Na lang weg te zijn geweest, hier dan toch eindelijk weer een teken van leven van mijn kant. De laatste paar weken zijn hectisch geweest.

Vol goede moed ding ik op 15 augustus naar de huisarts voor een vervolg uitstrijkje. De uitslag zou binnen 2 tot 3 weken bekend zijn, maar exact een week later werd ik al door de huisarts gebeld met de mededeling dat het uitstrijkje wederom niet goed was. Nu was de uitslag PAP 3a. Tijdens het telefoongesprek werd het me zwart voor de ogen. Al die goede hoop die ik had op een PAP 1 was in een klap vervlogen. Naar mate het gesprek vorderde en de huisarts tussen neus en lippen zei “Maak je geen zorgen, we zijn er op tijd bij” verdween al het bloed uit mijn gezicht. Zei hij nou werkelijk “we zijn er op tijd bij”?. Shit, zie je wel. Het is ernstig. Ik zag mezelf al ziek worden bij de gedachte.

Ik heb meteen de gynaecoloog gebeld en ik kon 1,5 week later ‘er wel even tussen gepropt worden’ met een afspraak. Nou weet ik wel dat een PAP 3a geen reden tot paniek is maar die opmerking van de huisarts en de assistente in het ziekenhuis die me er wel even tussen kon proppen, zorgden toch voor alarmbelletjes. Het hele weekend heb ik in een roes beleefd. Ik zag mezelf echt al ernstig ziek worden, durfde op internet niet eens te gaan lezen wat er bij de gynaecoloog allemaal zou gaan gebeuren. Dat heb ik aan Johan overgelaten. Die heeft opgezocht wat er bij een colposcopie zou gaan gebeuren en toen ik toch op het internet ben gaan zoeken, nam de rust toe. Ik word niet ziek, ik ga niet dood. Het is gewoon een kleine afwijking. Toen ik dan ook bij de gynaecoloog kwam, kon zij mij ook geruststellen. Er was niks ernstigs aan de hand. Het onderzoek zou maar even duren. Ze vond wel twee ‘plekjes’ waarvan van een van de plekjes een biopsie werd genomen. Ik had me intussen voorgenomen me er niet meer bang door te laten maken. Wat komt, dat komt en ik kan er toch niets aan veranderen.

Afgelopen maandag kreeg ik de uitslag. Een PAP 3a met Cin 1, wat zoveel meer inhoudt dan dat ze er niks aan doen. Het is een afwijking van de buitenste laag cellen die zich op het oppervlakte bevindt en die zal naar alle waarschijnlijkheid door mijn eigen lichaam zelf worden hersteld. Ik moet wel gewoon iedere 6 maanden terugkomen voor controle en een uitstrijkje (althans tot er weer een PAP 1 wordt waargenomen) en ook bij een eventuele zwangerschap moet ik bij het ziekenhuis langsgaan. Ja ja, je leest het goed. Zwangerschap. We mogen weer hoor. Een zwangerschap is nu geen obstakel meer. Of we ook daadwerkelijk meteen aan kinderen gaan beginnen, dat is nog niet zeker, maar het mag in elk geval weer wel. Kortom, het zwarte gat waar ik in dacht te vallen is verdwenen en ik zie de toekomst weer helemaal zonnig tegemoet. Heb weer zin in allerlei leuke dingen. Nee, het gaat weer helemaal goed met Mar in d’r koppetje!

Reiskriebels

Afgelopen weekend zijn we een heerlijk weekendje naar Milaan geweest met onze vrienden Rens en Ilse. Was bere gezellig, maar mijn god, wat word ik oud. Ik was zaterdagavond helemaal kapot. Zaterdagochtend al om 4u op staan omdat we om kwart voor 5 al werden gehaald om naar Schiphol te gaan. Dan loop je daar in Milaan toch de hele dag in de brandend hete zon, 's avonds nog een lekker hapje eten en dan ben je na het eten toch echt bijna total loss en val je bijna in diepe coma. Zondag ook weer een lange dag en tja, dan is het maandag en dan voel je het wel hoor. De ouderdom slaat toe, of zal het gewoon de vermoeidheid geweest zijn? Maar het was heerlijk om er weer eens even tussenuit te gaan, al was het maar van korte duur.

En wat krijg je dan als je weer achter je bureautje op kantoor zit? Juist ja, je krijgt nog meer reiskriebels. Transavia is weer aan het stunten met de prijzen van vliegtickets en ik wil nu toch ineens zo graag naar Rome, Nice of ander zonnig oord. Maar ja, het geld. Waar halen we dat vandaan? We moeten wel een beetje zuinig aan blijven doen ivm de oplevering van het huis en de verkoop van de woning. Het was leuker geweest als we het huis verkocht hadden, dan waren we er financieel beter aan toe en was een kort reisje no problem geweest.

Maar goed, laat mij maar lekker wegdromen bij nog zo'n reisje. En wie weet, tegen het eind van de zomer zijn we misschien toch nog op vakantie gegaan.

Webshop

Zo daar ben ik eindelijk weer. Afgelopen week even druk bezig geweest met allemaal leuke dingen en het uitzoeken van iets nieuws.

Ja ja, ik heb de kolder weer in mn kop. Ik loop met het plan rond om - zodra we verhuisd zijn - met een webshop te gaan beginnen. Natuurlijk moet ik daar nog wel een hele boel dingen voor uitzoeken en regelen. Want ja, hoe zit dat nou met de Belasting? Ik moet sowieso een btw nummer aanvragen en me als eenmanszaak bij de KvK inschrijven. En vervolgens, wat wil ik eigenlijk allemaal gaan verkopen? Ook dat is nog een heel uitzoek gedoe. Ik heb namelijk meerdere ideeen, maar ja, je specialiseren is natuurlijk altijd het beste wat je kunt doen met een webshop. Misschien een optie om 2 webshops te openen? Kortom, ik moet dus nog een hoop overwegen en uitzoeken. Maar ik heb er wel zin in.

Van alle kanten hoor ik al positieve geluiden en iedereen is wel bereid om mee te werken. Dus al die hulp is natuurlijk heel erg leuk. Maar het belangrijkste straks is natuurlijk dat mijn webwinkel door iederen gepromoot wordt, want hoe meer mensen er vanaf weten, hoe beter dat zal zijn voor de winkel.

Maar goed, zover is het nog niet. Eerst het leukste, al het uitzoekwerk.

En we gaan a.s. weekend naar Milaan toe. Wie weet, zie ik daar nog leuke goedkope dingen die ik op de kop kan tikken of kan gebruiken voor mn eigen winkeltje straks.

Ik hou jullie op de hoogte!

Tijd te kort ...

Nou dat begin van mijn persoonlijke blog is dan ook lekker goed begonnen. Na toch zeker wel 3 dagen bleef het weer stil van mijn zijde. Maar daar heb ik een heeeeeeeeeel goede reden voor hoor. Heb het gewoon te druk gehad en te weinig echt meegemaakt om hier weer wat te plaatsen.

Ieder midddag zit ik trouw de Tour de France te kijken (ja echt waar, tussen het werken door kijk ik hoe het Mentsjov, Freire en de overige Raborenners vergaat) en dat slokt je tijd op. 's Avonds Studio Sport Zomer en dan is het weer tijd om te gaan slapen. Van al die sporten word je nog eens doodmoe. Was het eerst het EK voetbal wat ervoor zorgde dat ik iedere avond veel te laat naar bed ging, nu is het Marts Smeets met zijn zomergasten over de Tour die me laat op de avond laat indommelen. Maar goed, nog een paar dagen en dan is die Tour ook weer voorbij (denk niet dat de Olympische Spelen me net zo zullen bekoren als de Tour en het EK ... en trouwens, vinden die wedstrijden niet in de ochtenduren plaats in verband met het tijdsverschil?).

Sommige mensen vragen zich af wat er nou zo leuk aan die Tour is. Nou gewoon eigenlijk alles en geloof het of niet, het is erg spannend hoor!

Hoe gaat het verder met ons? Nou eigenlijk zijn gangetje. Het huis wordt misschien iets later opgeleverd (september/oktober), ons huidige huis hebben we zeggen en schrijven toch zeker wel 1 kijker voor gehad en het weer is ook niet om over naar huis te schrijven geweest. Maar sinds gisteren is het eindelijk weer zomer. Tropische temperaturen ... en ja, toch zeker wel voor 2 hele dagen want vanavond/morgen slaat het weer om. De temperatuur blijft wel aangenaam maar het gaat wel regenen. De plantjes zullen dolblij zijn, maar ik? Nee van mij mag die zomer nu toch wel eens echt door gaan zetten hoor!

Maar goed, ik ga mijn leven beteren en toch minimaal een paar keer per week hier even wat posten. Als is het maar chitchat net als nu.

verhuizing

Nog even en dan is het zover, dan gaan wij verhuizen. Als alles loopt zoals gepland, zal ons huis na de bouwvak opgeleverd gaan worden, wat zoveel meer inhoudt als eind augustus/begin september. Reuze spannend natuurlijk, maar ook best lastig. Want we zijn er nog steeds niet over uit wat we precies waar willen. Neem nou iets eenvoudigs als de vloer. Wat willen we? Willen we steen of liever hout? Of misschien toch gewoon tapijt? We hebben nog werkelijk geen idee. Hangt natuurlijk ook helemaal van het budget af want bij een stenen vloer hoort ook vloerverwarming en daar hangt dan ook weer een aardig prijskaartje aan. Waren we er bijna over uit dat we toch maar voor hout zouden kiezen, pas geleden waren we bij onze vrienden Daan en Cees en vonden we hun stenen vloer toch ook weer erg mooi. Ja, de keuze wordt er dus niet makkelijker op. En de tijd begint toch wel te dringen. Zo met die zomervakantie in het vooruitzicht, hebben veel leveranciers langere levertijden en we willen toch zeker niet een paar maanden in een kaal huis zitten. Dat wordt dus nog even goed rondkijken de komende weken.

Weer een leuk nieuwtje is dat m'n vader en moeder ook gaan verhuizen. Ja, al jaren roept mijn moeder "Ik ga verhuizen" maar dit keer gaat het dan echt gebeuren. Nee, niet nu meteen, maar eerste kwartaal 2009. En waarheen? Naar hetzelfde project als wij: Het Podium. Wij komen dus in een eengezinswoning te wonen en m'n ouders een paar huizenblokken verder op de topetage (6e verdieping) van een ruim appartement met zonnig balkon.

Allemaal leuke dingen dus en niet te vergeten, altijd handig als ze zo dicht in de buurt wonen. Maar zover is het nog niet. Ze zijn nog druk bezig met de bouw van die appartementen. Onze huizen daarentegen zien er op het oog helemaal af uit. Zelfs het schuurtje in de tuin is maandag geplaatst. Nu begint het echt ergens op te lijken en heb ik het vermoeden dat het toch wel heel snel na de bouwvak gaat worden opgeleverd. Ik kan haast niet wachten tot het zover is! Nu maar hopen dat de verkoop van ons huidige appartement ook een beetje voortvarend gaat!

baby's en koters

Gisterenavond bij vrienden op bezoek geweest. En zoals inmiddels zoveel vrienden, hebben ook zij een kleintje. Een heel leuk meisje Laylani van net 1 jaar wel te verstaan. Een schatje van een kind. Vrolijk hoofdje en al! Erg leuk om te zien dus.

Maar soms steekt het toch wel hoor. De een na de ander in onze omgeving is zwanger, gaat bevallen of is net bevallen en wij, wij moeten voorlopig nog even wachten. Niet dat we nou zo ontzettend graag meteen nu al een kindje hadden willen hebben. Nee, herstel, dat lieg ik. Dat wilden we namelijk wel. Maar we hebben bewust tot na de bruiloft gewacht en waren er eigenlijk ook wel klaar voor om voor nageslacht te zorgen. Maar ja, de uitslag van een uitstrijkje gooide roet in het eten. En dan is het verdomde vervelend als je nog zo lang moet wachten tot er een nieuw uitstrijkje gemaakt kan worden. De uitslag van mijn eerste uitstrijkje in april was namelijk PAP 2.

Wat betekent pap 2 eigenlijk?

PAP-klasse of Papanicolaou classificatie is een beoordelingsmethode voor het uitstrijkje.

Cellen, verkregen met behulp van een spatel of met een cervix-brush, van de uitstrijk van de overgangszone op de cervix (baarmoedermond) worden in het pathologisch-anatomisch laboratorium gekleurd en m.b.v. de Papanicolaou classificatie (PAP-klasse) beoordeeld. De PAP-klasse wordt naast de KOPAC-codering gebruikt, een meer specifieke codering die naast de bovengenoemde wordt gehanteerd om specifiekere informatie te krijgen. Soms wordt ook getest op aaanwezigheid van HPV.

De PAP-klasse wordt aangeduid met klasse 0 t/m klasse 5:

Bij PAP 0 is de uitstrijk door bijvoorbeeld ontsteking of bijmenging met bloed niet te beoordelen. Het uitstrijkje dient dan ook na 6 weken herhaald te worden.
Een PAP 1 laat een normaal celbeeld zien: er worden geen afwijkingen geconstateerd. Indien in het kader van bevolkingsonderzoek afgenomen dan wordt het uitstrijkje, tenzij klachten, 5 jaar later weer herhaald.
Bij een PAP 2 zijn er kleine celafwijkingen te zien. Na 6 maanden dient de uitstrijk herhaald te worden. Indien dezelfde celafwijkingen worden gezien, dient de patiënt te worden doorverwezen naar een gynaecoloog voor colposcopie.
Bij een PAP 3a spreekt men in de cervix-cytologie van een geringe of matige dysplasie. Hier zijn de kernafwijkingen wat meer pre-existent. Bij een matige dysplasie dient de patiënt meteen naar de gynaecoloog doorverwezen te worden voor colposcopie.
Een PAP 3b is een ernstige dysplasie en bij PAP 4 is mogelijk sprake van een carcinoom in situ en dient altijd verwezen te worden voor colposcopisch onderzoek.
PAP 5 indien er kankercellen in het uitstrijkje worden aangetroffen. Dit kunnen kankercellen zijn die primair afkomstig zijn van een tumor in de cervix, uterus of eileider.

Een PAP 2 is op zich dus niet iets om je heel ernstig zorgen om te maken. Bij 9 van de 10 vrouwen is de uitstrijk na 6 maanden weer gewoon een PAP 1 en was er waarschijnlijk gewoon sprake van een lichte ontsteking of andere onschuldige afwijking. Iedereen roept dus ook steeds "Maak je geen zorgen" en daar hebben ze ook wel gelijk in, maar ja, er gaat toch continue door je gedachten dat je wel eens bij die 1 op de 10 vrouwen kan behoren waarbij de PAP 2 wel degelijk een hogere PAP kan worden. Natuurlijk moet je daar niet vanuit gaan, maar 1 op de 10 vind ik nog best veel. En zes maanden wachten is voor mij best een tijd. Een tijd die je toch in onzekerheid doormaakt, zeker als je een kinderwens hebt en dit tot de volgende uitstrijk gemaakt is, van de huisarts out of the question is. De huisarts heb ik dus zover dat in plaats van de zes maanden die ertussen zitten, er 4 maanden tussen zitten. Smokkel ik toch mooi 2 onzekere maanden mee weg. Volgende maand, 15 augustus is het dan zover. Dan mag ik weer 'fijn' voor een uitstrijkje langs. Natuurlijk duurt het dan ook weer een aantal weken (circa 3) voor de uitslag bekend is dus dat zijn dan ook spannende tijden. En tja, wat zal die uitslag zijn? Tijd zal het leren. Ik heb me wel voorgenomen om daar nu maar niet aan te denken. Gewoon pas aan gaan denken als het aan de orde is. Meer kun je er toch momenteel niet aan doen. Maar zeer doet het wel hoor, al die nieuwbakken baby's in je omgeving. Maar wie weet, lopen 'wij' over een half jaar ook wel met een trotse dikke babybuik rond en roepen we over 2 jaar "waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen" ...

Schokken voor vliegtuigpassagier

Ik heb werkelijk het idee dat er op deze aardkloot een hele hoop idioten rondlopen die bepaalde dingen vanachter een bureau bedenken en vervolgens ook niet verder kijken dan hun neus lang is.

Zojuist lees ik dat technici van de Amerikaanse Department of Homeland Security zich bezighouden met het ontwikkelen van een zogenaamde 'taserband' die in de toekomst gedragen kan worden door vliegtuigpassagiers. Deze 'Safety Bracelet' dient dan onder meer als ticket, boarding pass, bevat een GPS-tracker en zelfs een taser. Je weet wel, zo'n ding dat stroomstootjes kan afgeven waardoor je even tijdelijk lichamelijk op non-actief gezet wordt, om het maar even zo uit te drukken. Het vliegtuigpersoneel kan die taser dan inschakelen op het moment dat een passagier een bedreiging vormt voor de veiligheid.

Maar ja, wat vindt het personeel een bedreiging. Als je kop hen niet aanstaat, kan je dus ook zo even onder stroom gezet worden. Ik zie het al helemaal voor me. "Wat zegt u mevrouw? U vindt het vliegtuigvoer niet te eten?" en hup, je wordt tijdelijk even uitgeschakeld. Althans in elk geval lang genoeg tot de steward(ess) met zijn/haar trolley met eten ver genoeg van je vandaan is en hij/zij geen last meer van je heeft. Of je krijgt ineens een schok omdat er te veel naar het toilet gegaan wordt en ze geen zin hebben om die toiletten steeds zo schoon te houden. Of een andere reden waarom je de irritatie in zo'n kleine ruimte opwekt van het vliegtuigpersoneel.

Internationale instanties en burgerrechtenorganisaties hebben inmiddels hun afschuw over het plan uitgesproken. En terecht. Want in wat voor maatschappij leven wij dat dit soort dingen als normaal beschouwd zullen moeten worden? Internationale luchtvaartmaatschappijen vrezen een sterke afname van reizigersaantallen, mocht de Amerikaanse staat het plan doorvoeren. Zij zijn niet de enige. Ik voorzie ook een sterke afname voor reizigers van en naar Amerika. ACLU, de voorvechter van de mensenrechten, noemt het plan al 'afschrikwekkend' en passend binnen de koers die de Amerikaanse overheid kiest in de discussie omtrent veiligheid en privacy.

Ik zie hier alleen maar onveiligere situaties in hoor. Roepen de Amerikanen nog heel hard dat moslim extremisten een ramp voor de samenleving zijn. De Amerikanen zijn met dit soort plannen geen haar beter. Als je als moslim (en dan heb ik het niet over de extremisten, maar de normaal gelovige moslim) een baardje draagt en er naar de mening van het vliegpersoneel te verdacht uitziet, ben je dus al snel de klos. Of als je toevallig net iemand met vliegangst bent en je zit dus zwetend en zenuwachtig in je stoel, kan dat best wel een verdacht overkomen bij het vliegtuigpersoneel. Een druk op de knop is dan voor hen genoeg om de verdachte even uit te schakelen. Ik weet wel zeker dat - indien dit echt wordt ingevoerd, en dat betwijfel ik - er genoeg schadeclaims gaan komen want ongetwijfeld dat die taserband ongelukkigerwijs verkeerd gebruikt gaat worden. Of kan je die band ook gewoon afdoen? Als dat zo is, waarom heb je dan zo'n ding.

Nee die Amerikanen zijn zo druk bezig met het in hun ogen verbeteren van de wereld en strijden voor vrijheid en rechtvaardigheid, terwijl ze idioten die dit soort dingen bedenken, juist moeten aanpakken. Het is toch van de zotte dat je dus straks overgeleverd bent aan de grillen van een ander. Zoals iemand al zei als reactie op het krantenbericht, laat de Amerikanen lekker die muur bij de grens van Mexico uitbouwen tot een muur rond heel Amerika zodat er geen mens meer in of uit kan. Dan zou het een stuk rustiger worden op dit vlak.

kort koppie ...

Ik liep er al maanden om te zeuren. Ik wilde mn haar weer eens kort. Maar ja, met een bruiloft en zo'n mooie sluier in het verschiet, zag ik een korte coupe niet echt zitten. Ik wilde namelijk weelderige krullen en dat is gelukt. Maar nu we weer 2 maanden verder zijn en die bruiloft achter de rug is, was er geen reden meer om dat lange haar niet eens flink te kortwieken. Drie weken geleden ging ik naar de Turkse kapper hier om de hoek en vroeg om een vlot laagjes kapsel. Het hoefde nog niet kort, als er maar laagjes in zaten en de dode punten eruit waren geknipt. Nou de aardige kapper babbelde vlot met mij over het toen nog in volle gang zijnde EK voetbal. Hij repte met geen woord over het feit dat laagjes knippen niet echt zijn specialiteit was. Dus ik kwam bij de kapper vandaan met toch wel een blik van 'is dat wel helemaal goed gegaan?' maar goed Johan vond het leuk zitten dus ik dacht dat het wel aan mij zou liggen. De volgende dag toen ik mijn haar wilde fohnen toen ik onder de douche vandaan kwam, tja, toen sloeg de paniek toe. Wat had hij in hemelsnaam met mijn haar gedaan? Oke, toegeven het waren laagjes, maar niet de laagjes die je van een kapper verwacht. Ik had gewoon min of meer een soort van trap op mn achterhoofd. Het leek wel alsof de heggenschaar er doorheen gegaan was. Enige remedie was mijn haar opsteken. Maar ja, om nou continu met opgestoken haar te blijven zitten, ging mij te ver.


Een paar dagen later maar een afspraak gemaakt bij de andere kapper. Ik wilde het toch maar korter laten knippen en dan ook meteen een kleurtje want die grijze haren waren weer overduidelijk zichtbaar. Zo gezegd, zo gedaan. Kapster had er een vlot a-symetrisch kapsel van gemaakt waar ik eigenlijk wel heeeeeel tevreden mee was. Tot ik het weer gewassen had en de boel zelf moest gaan fohnen. Wat is dat toch met die kappers. Ze laten je geloven dat een coupe eenvoudig in elkaar te fohnen is, maar hoe kan ik in g*dsnaam die achterkant zo fohnen.

Nou ja, ik heb er 2 weken mee gelopen maar toen vond ik het toch tijd om het weer wat korter te doen en dan meteen wat donkere plukjes erin te laten zetten. Je zou bijna denken dat ik een abonnement op de kapper heb gehad. Inmiddels is het dus heel erg kort in de nek en de voorkant nog lekker lang. 'Lekker pittig kapsel', zoals sommigen het noemen. Nou weet ik natuurlijk niet of dat een compliment of niet is, maar goed, daar ga ik maar even vanuit. Maar ik ben nu dus weer een kortharige brunette met bijna zwarte plukken in het haar. Ben ik er blij mee? Ja, ik denk het wel. Vind de coupe leuk ... maar waar ik al bang voor was ... ik heb toch weer spijt dat het eraf is want in plaats van korte donkere plukken, ga ik nu toch eigenlijk liever voor lange golvende blonde lokken. Tja, je kunt niet alles hebben dus daar zal ik even op moeten wachten. Over een jaartje zal het wel weer op een redelijke lengte zijn zodat ik het alsnog weer normaal lang kan laten groeien. Wat is dat toch altijd met mij en die spontane ingevingen.

Wie wil er nou zichtbaar ouder worden ...

Ik heb mezelf nooit echt oud gevonden (heeft ook wel te maken met het getrouwd zijn met een 'jongere' man en voornamelijk jongere vrienden hebben). Ben altijd dolblij met de complimenten als men hoort hoe 'oud' ik ben ... maar ik kan het nu niet langer meer ontkennen. Ik word echt oud(er). Nou is er met oud worden niks mis, maar ik moet het nu maar accepteren. Eindeloos voor de spiegel staan en proberen mijn zwembandje in mn slip te duwen, zodat de buik wat platter lijkt, is niet meer mogelijk. Een string dragen is nu gewoon not done anymore. Daar moet je gewoon tiener voor zijn en een super strak figuurtje voor hebben, wil het er nog aantrekkelijk uitzien, zo'n string. Ook de kraaiepootjes en hangende huid in het gezicht strak trekken voor de spiegel heeft geen zin meer. Grijze haren uittrekken is al helemaal onbegonnen werk geworden en zelfs verven heeft niet veel zin meer omdat binnen no time de grijze haren als uitgroei beginnen te komen. Een conditie heb ik ook al niet meer, als ik die uberhaupt ooit wel eens gehad heb en ik heb volgens mij veel meer slaap nodig dan vroeger (al betwijfel ik of ik wel voldoende slaap krijg tegenwoordig). Mijn lichaam vertoont gebreken. Mijn gewrichten kraken en mijn ogen gaan achteruit. Kortom, ik word echt oud ...

Nogmaals, oud worden is niet erg, zo lang je maar minimaal net zo strak blijft als op je 16e en je qua conditie nog de hele wereld aan kan. Maar bij mij is het verval nu zo rond mijn 35e toch wel zichtbaar.

"Doe er dan iets aan" roept mijn echtgenoot als hij het gezeur van mij weer eens zat is. Maar ja, da's makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik na een dag werken thuis kom, wil ik niks liever dan relaxen op de bank. Dan verlang je toch niet naar een sportschool? Maar ik weet dat hij gelijk heeft. Tegen die aanwas van grijze haren, is behalve verven niet veel te doen. Die kraaienpootjes gaan ook niet meer weg (resultaat van jarenlang lachen) want al die wondermiddeltjes die de stempel anti-rimpelcreme hebben, die werken gewoon niet. Maar voor het overige, is er nog wel wat aan te doen. Voldoende nachtrust zorgt alweer voor een frissere uitstraling. Een paar keer in de week toch van die bank af komen om te sporten, kan zorgen voor minimaal een betere conditie en maximaal voor een figuurtje waar een string weer een string om kan zijn. Kortom, ik gooi het bijltje bij nader inzien toch nog maar niet in de strijd. Want als ik nu al het verval laat winnen, hoe zie ik er dan in 5 jaar tijd wel niet uit. Nee, ik vecht tegen de erosie en ga er weer voor ... althans, niet vandaag. Morgen een nieuw begin maken, vind ik vroeg genoeg.

Oranjekoorts

Nederland is de afgelopen weken steeds meer oranje gekleurd. Straten zijn versierd met slingers, ballonnen, vlaggen en wat dies meer zij. In sommige straten zijn huizen zelfs Oranje geschilderd. Dat is het beeld wat eens in de twee jaar te zien is op straat. Mits Nederland natuurlijk mee doet aan het kampioenschap. Dit jaar is het Europees kampioenschap weer aan de beurt.

Winkelketens spelen handig in op de oranje-gekte die altijd losbarst rond zo’n kampioenschap. De Albert Heijn komt dit jaar met welpies, wat ongetwijfeld weer net zo’n succes gaat worden als de wup 2 jaar geleden. Ikzelf ben ze in elk geval driftig aan het verzamelen, net als de Euro 2008 Paninistickers. Bij de Blokker is er een brul-shirt te koop en ook Heineken heeft weer wat nieuws verzonnen. In navolging op onder andere de hoed en de toeter, is er nu de hoedtrommel. Populair onder de oranje fans.

Massaal reizen fortuinlijke voetbalfans die een kaartje hebben kunnen scoren en door de KNVB uitgenodigde prominent aanwezige bobo’s als toeschouwers naar Oostenrijk en Zwitserland af.

Was de mening van de gemiddelde Nederlander voor het EK nog weinig positief over het Nederlandse elftal, na de spectaculaire overwinning van Italië, is de oranje-gekte pas echt losgebarsten. Na de wedstrijd ging iedereen massaal de straat op om feest te vieren, alsof we het kampioenschap zelve al gewonnen hadden. Men gelooft weer in Nederland. En dat na slechts een wedstrijd. Maar nuchter als wij Nederlanders zijn, weten we ook wel dat een gewonnen wedstrijd nog niet een finaleplaats betekent. Morgen zal dus weer een spannende wedstrijd worden, waarbij alle Nederlanders met een oranje voetbalhart weer om het hardst zullen juichen als Nederland scoort en zullen we na afloop van een gewonnen wedstrijd gebroederlijk met stadsgenoten over straat zwerven.

Want voetbal verbroedert, dat is een ding dat zeker is. Of je nou van origine Nederlander bent of niet, als Nederland speelt, dan ben je voor Nederland. Dat getuige ook de vlaggen in onze buurt. De Turkse vlag hangt daar tussen de Nederlandse vlaggen in, wat zoveel meer wil zeggen als dat de bewoners van die huizen voor Nederland zijn, maar natuurlijk ook voor hun eigen geboorteland. Zo lang deze twee landen niet tegen elkaar staan, is Nederland hopeloos populair. En mocht Nederland het toch niet redden tot de finale, dan is er het geboorteland wel dat misschien nog een kansje kan wagen en vice versa.

Iedereen maakt zich in elk geval alvast op voor de wedstrijd tegen Frankrijk. Geheel en al in het oranje uitgedost zit een groot deel van Nederland thuis voor de buis, of kijkt men de wedstrijd samen met vrienden in de kroeg. De straten zullen ongetwijfeld weer verlaten zijn tijdens de wedstrijd.

Wat veroorzaakt die Oranje gekte nou eigenlijk? Ik heb geen flauw idee, maar het gevoel van ’88 zou ik graag nog eens willen meemaken dus ik ben in elk geval in het oranje voor de buis te vinden tijdens dit EK. En laten we hopen dat we deze oranje-koorts nog zo lang mogelijk kunnen volhouden. In elk geval tot en met 29 juni a.s.

meer, meer, meer ...

"De vorig jaar ontslagen directeur Paul Dijkstra van het Eindhovense energiebedrijf NRE heeft bij zijn vertrek een afkoopsom van 854.000 euro meegekregen. Dijkstra ontving de gouden handdruk bovenop zijn basissalaris van 248.000 euro, 318.000 euro aan bonussen en 68.000 euro pensioenvergoeding" aldus de internetversie van de Telegraaf.

Het is inmiddels het zoveelste bericht met betrekking tot exorbitant hoge afkoopsommen, oprotpremies en jaarsalarissen. Maar behalve dat die graaicultuur alsmaar groter wordt (de rijken willen alleen maar meer, meer, meer), is het ook om misselijk van te worden als je vervolgens doorleest in het artikel:
"Het bedrijf en de ontslagen directeur twisten bovendien nog over een gemiste bonus, blijkt uit het jaarverslag dat dinsdag is verschenen."

Het is voor deze Dijkstra dus blijkens het artikel niet genoeg dat hij vorig jaar al een torenhoge afkoopsom (plus nog het riante salaris, grote bonussen en pensioenvergoedingen) heeft ontvangen. Dat bewijst maar weer dat dit soort mensen dus echt alleen maar meer, meer, meer willen. Dat de gemiddelde Nederlander maar een fractie van zijn inkomsten verdient, daar maakt hij zich niet druk om. Nee, meneer maakt zich liever druk om de gemiste bonus. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig mensen? Terwijl het bedrijf nog geen 250 werknemers telt die allen hard moeten zwoegen voor wat in de ogen van Dijkstra een hongerloontje zal moeten zijn, verrijkt de recent ontslagen directeur zichzelf ten volle. En is meneer bij het bedrijf weggegaan nadat hij zich ernstig verdienstelijk gemaakt heeft? Nee, althans zo lees ik, Dijkstra werd in december aan de kant gezet na een reeks van conflicten met werknemers, de financieel directeur en de gemeenten in de stadsregio Eindhoven. Van tevredenheid kan hier dan toch geen sprake zijn. Als je met zoveel partijen conflicten hebt, zul je de hand in eigen boezem moeten steken en moeten concluderen dat je iets niet goed doet. Maar nee, in de maatschappij van tegenwoordig, krijg je gewoon een gouden handdruk mee. Het moet toch niet gekker worden ...

Al vraag je je af of het niet gewoon de schuld is van de aandeelhouders van de diverse bedrijven. Zij maken dit immers maar gewoon mogelijk.

weer een afschuwwekkend beeldje

"You don't know what you've got, till it's gone", althans dat is wat men in de regel zegt. Nou na afgelopen weekend, ben ik er achter dat je niet hoeft te wachten tot je het niet meer hebt om te weten wat je bezit. Over niet al te lang tijd gaan wij verhuizen naar een veel grotere woning dan waar we nu wonen. Dat betekent dat we nu wel moeten beginnen met dingen uitzoeken etc.

Afgelopen weekend dus al wat spullen in dozen gestopt. Te beginnen met de kledingkast. Ik heb werkelijk geen flauw benul gehad van het feit dat ik er een kleine kledingzaak mee kan vullen. Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik ook niet alle kleding meer pas, maar dat doet niet terzake, want wie weet komt er ooit nog een tijd dat ik die kleren weer wel pas (wishful thinking). Maar dozen vol kleding staan nu opgestapeld in huis. Je zou verwachten dat de kast dan ook erg leeg is geworden inmiddels. Maar nee hoor, verre van dat. Nog altijd puilt de kast uit met kledingstukken in alle vormen, maten en kleuren. Dat dit een typisch vrouwenprobleem is, is bekend. Maar mijn man kan er ook wat van. Ook van hem staan er dozen met kleding te wachten op het nieuwe huis.

Maar het zijn niet alleen kledingstukken waar wij blijkbaar moeilijk afstand van kunnen doen. De rest van het huis staat zo volgebouwd met prullaria dat zelfs ik er gek van word. Maar er echt actie tegen ondernemen, tja dat doe ik niet. Want ja, dat ene kleine lelijke beeldje mag dan wel afschuwwekkend zijn, weggooien is ook weer zonde. En wie weet, kan ik het nog meenemen naar de rommelmarkt. Ja, rommelmarkt. Het woord zegt het al. Je probeert daar je rommel te verkopen. Maar als het dus toch rommel is, waarom gooi ik het dan niet meteen weg? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Nu moet ik dus wel weer maanden gaan wachten met dozen met 'troep' om dat al dan niet te kunnen slijten op die rommelmarkt.

En wie zegt mij dat de spullen die in de categorie 'goed' vallen en in dozen op het nieuwe huis staan te wachten, wel echt in het nieuwe huis komen? Hoogstwaarschijnlijk blijft de helft van die spullen onuitgepakt in dozen in een kamertje staan, want de kans is groot dat ze niet meer in het nieuwe interieur zullen passen.

Misschien toch maar weer het met zweet en tranen ingepakte goed binnenkort weer uitpakken en op marktplaats proberen te slijten. Voordeel daarvan is dat ik dus gewoon weer wat cash flow krijg om weer een ander afschuwwekkend beeldje te kopen voor in het nieuwe huis.

Boete voor het schoonhouden van de straat?

Iedere stad, wijk of straat heeft wel een Jan. Jan de man die de straten netjes houdt. Jan is een bewoner van ons appartementencomplex en wordt vaker met een papierprikker in de hand gezien dan menig medewerker van de Dienst Stadsbeheer. Al jaar en dag is Jan de man die de tuinen van ons complex schoonhoudt. En dat het nodig is, dat is een ding wat zeker is. Wij wonen in wat minister Vogelaar zo 'liefkozend' een probleemwijk noemt. Niks problemen hier, behalve dan de nodige portie zwerfvuil misschien. Maar ja, waar heb je dat nou niet. Maar goed, onze Jan, inmiddels gepensioneerd, gaat nog vol goede moed de straat op en houdt de gemeenschappelijke tuinen bij ons schoon. Met papierprikker en vuilniszak, struint hij de bosjes en grasvelden af om de boel weer helemaal op te frissen. Jan doet dit al jaren, zonder dat de andere bewoners zich geroepen voelen om Jan bij te staan. Oke, ik geef toe, ook ik ben schuldig. Ik ben ook nog niet met papierprikker gespot. Ondanks dat Jan's rug hem zo nu en dan ernstig parten speelt, gaat hij wel de straat op. Die man zou eigenlijk een groot applaus moeten krijgen. Want door weer en wind, gaat Jan er toch op uit. Ook op de dag dat het huisvuil wordt opgehaald, zorgt Jan ervoor dat er nadat ze geweest zijn, er geen afval meer achterblijft wat is blijven liggen. Nee, Jan haalt alles netjes voor ons weg.

Zo ook vrij recentelijk. Jan plukte een colablikje uit de heg welke een of ander onverlaat daar had achtergelaten en wilde deze weggooien, tot hij de straatvegers aan de andere kant van de straat zag. Jan legde het blikje netjes in de goot, zodat deze straatvegers het blikje straks met de ronde mee zouden kunnen nemen. Maar wat schetst Jan's verbazing. Een aantal politieagenten op de fiets stopt achter hem en een ervan bekeurt Jan. Ja, je hoort het goed. De man die de straat altijd keurig schoonhoudt, wordt bekeurd voor het feit dat hij het de straatvegers gemakkelijk maakt: hij vist immers zwerfvuil uit de heg en legt het op een makkelijk mee te vegen plek. Maar Oom Agent had geen oog voor het feit dat Jan alleen maar bezig was de straat schoon te houden. Hij kreeg gewoon een boete van maar liefst € 65,--. Onterecht? Ik dacht het wel. Moet Jan betalen? Ik ben bang van wel, al vraag ik me af of hij niet beter bezwaar kan maken. Het is toch van de zotte dat iemand als Jan een bekeuring krijgt voor het schoonhouden van de straat. Had Oom Agent niks beters te doen ofzo? Als ik het geweest was, had ik de bekeuring tot een propje gemaakt en dit op straat gegooid. Maar ja, dan had Jan dat weer voor me moeten opruimen, dat zou ook niet eerlijk geweest zijn.

lokhomo's, drankdiscriminatie en harry's. De woorden van vandaag

Pak er een gemiddelde editie van bijvoorbeeld De Telegraaf bij en je komt vanzelf woorden tegen waarvan je je afvraagt waar die nou weer vandaan komen.

Neem nou gisteren. De internetversie van deze krant kopt met de tekst "Lokhomo lokt stelende date in de val". Had je al de lokeend, de mierenlokdoos, het lokaas, nu heb je er weer wat nieuws bij: de lokhomo. Wat ik me daar precies bij moet voorstellen, weet ik niet. Ja, het zal ongetwijfeld iemand zijn die homo's lokt, maar hoe, wat en waar? Geen flauw idee. Is het iets wat je in de winkel kunt kopen? Of iemand die je kunt inhuren omdat je op zoek bent naar een homo? Ik heb nog nooit zo'n idiote benaming gehoord. Waarom zou je uberhaupt een lokhomo nodig moeten hebben? Waarom moet je homo's lokken? Trouwens, het lijkt mij toch niet al te moeilijk om in een land als dit waar gelukkig de vrijheid van sexuele voorkeur groot is, een homo te vinden. Daar heb je geen lokhomo voor nodig zou ik zeggen. Nee, dit artikel gaat over iemand die door de Politie is ingehuurd om een man op te sporen, die homo's berooft. Heet zo iemand niet gewoon een lokaas? Ik bedoel, het moet toch niet uitmaken of je dit doet omdat homo's beroofd worden of wanneer hetero's beroofd worden? Als het om iemand ging die hetero's beroofd had, dan noem je zo iemand toch ook geen 'lokhetero'?

Deze zelfde krant heeft het ook over 'drankdiscriminatie'. Wat moge dat dan wel niet zijn? Een fles wijn voelt zich gediscrimineerd als een fles whisky meer in trek is omdat hij nou net een wat hoger percentage alcohol in zich heeft? Wordt er gediscrimineerd op het percentage? Of worden typische vrouwendrankjes gediscrimineerd ten opzichte van stoere mannendrankjes? Of juist andersom? Of voelen donkere bieren zich gediscrimineerd door de lichtere biervarianten? Ik weet het niet hoor. Feit is dat dit een idiote uitdrukking is.

En wat te denken van de 'harry's' van Keira? Nou weet ook ik wel meteen dat ze daar de borsten van Keira mee bedoelen, maar waar komt de term Harry's eigenlijk vandaan? Heeft iemand zijn borsten ooit een naam gegeven? Georgina Verbaan kwam ooit ook al met de mededeling dat zij haar borsten 'Harries' noemde. Nou begrijp ik best dat iemand ze bijnamen wil geven, maar om dan in de media die dingen ook meteen 'harry's' te noemen, gaat mij iets te ver. Borsten lijkt me in dit geval een betere beschrijving. Maar ja wie ben ik? De mijne zijn niet zo indrukwekkend dat ik ze maar meteen een bijnaam heb gegeven.

Wie kan nou zo'n jengelend kind zoiets ontzeggen?

Gisteren werden alvast de eerste paar namen voor de 28e editie van Parkpop bekend gemaakt. Dit is volgens eigen zeggen het grootste gratis popfestival van Europa, welk ieder jaar gehouden wordt in het Haagse Zuiderpark. Zoals al gezegd, dit eendaagse festival is geheel gratis voor bezoekers. Artiesten vanuit binnen- en buitenland worden aangetrokken om op te treden en dan gaat het niet alleen om aanstormend talent, maar ook de groten der aarde hebben al een keer in het Zuiderpark op het podium gestaan.

Ondanks het weer, is het ieder jaar weer een groot succes. Het publiek en de artiesten maken er een gezellig feest van. Het bezoekersaantal ligt ieder jaar weer hoog. Mensen komen van heinde en ver naar Den Haag om te genieten van ouderwetse gezelligheid in combinatie met goede muziek. Het feit dat het een gratis festival is, zal ook bijdragen aan het succes van Parkpop.

Sinds vorig jaar is er op de zaterdag voorafgaande aan het muziekfestival (welk tradititioneel gehouden wordt op een zondag eind juni) een start gemaakt met Kinderparkpop. De naam zegt het al. Het is een festivaleditie voor kinderen. Hier treden zangers, zangeressen en bands op die het idool zijn van de kleintjes onder ons. Vorig jaar was het een succes en dit jaar verwacht men een herhaling van vorig jaar. Leuk, de organisatie denkt dus ook aan de kinderen, zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Natuurlijk denken ze aan de kinderen, maar in tegenstelling tot Parkpop zelf, is deze kindereditie niet gratis. Als je hier met je kinderen heen wilt, moet je eerst € 12,50 neerleggen voor een kaartje. En dit is nou net datgene waar ik me dus mateloos aan erger. Ik zeg niet dat het verplicht moet zijn om Parkpop geheel gratis te houden, maar ik vind de afweging om nou net dat kinderparkpop niet gratis te doen, twijfelachtig. Want zeg nou zelf, kinderen kosten al handen vol geld (tuurlijk, dat wist je van te voren, maar dat terzijde). En een dagje uit met de kids is al helemaal onbetaalbaar geworden. Want het blijft niet bij de muziek, nee, de kinderen willen (begrijpelijk) ook iets lekkers te eten of te drinken en dan tikt het allemaal hard aan. En wat doe je als ouder als je kinderen graag willen? Je gaat toch, ook al besef je je terdege dat het erg veel geld kost. Zeker als je al vanaf de andere kant van het land moet komen. Het is wel duidelijk dat hier op het schuldgevoel van ouders wordt ingespeeld. Pa en ma kunnen lekker zondag gratis feesten, dus dan moet er maar iets voor over gehad worden om de kids een dag eerder te vermaken. Want zeg nou zelf, wie kan nou zo'n naar Kinderparkpop jengelend en verdrietig kind zoiets ontzeggen? Niemand toch? Nee, je gaat als ouder vanzelf wel door de knieen. Je wilt immers door ouders van klasgenootjes van je kroost niet aangezien worden als een 'zuinige' ouder. Zal dat dan ook de hele insteek van de organisatie van Parkpop zijn geweest? De kindereditie betalend maken want pa en ma komen toch wel met geld over de brug? Kijk, bij de reguliere Parkpopeditie maak je zelf de afweging of je gaat of niet. Zelfs als je ervoor moest betalen. Je beslist dan zelf of je dat het waard vind. Maar bij de kindereditie is dat toch ietsjes anders. Niet jij, maar in feite je kind (middels zijn gedrag als jij zegt dat hij niet mag gaan) beslist of jij kaartjes gaat halen voor deze editie. Ik vind de afweging om kinderparkpop betalend te maken dus op zijn minst discutabel. Maar ja, wie ben ik? Ik heb geen kinderen die per se naar Kinderparkpop willen gaan. Ik kan nog lekker zelf beslissen wat ik zondag de 29e juni ga doen.

Shrek en Fiona in een koets

"Alles geregeld voor jullie bruiloft?"
Ehm, ja volgens mij wel, althans de belangrijkste dingen.


"Al vervoer geregeld?""
Ja, daar zijn we druk mee bezig. Het liefst willen we met een witte trouwkoets naar het stadhuis gaan. We willen ons een beetje verheven boven de rest voelen, zoals een prins en prinses. Achter de koets zou dan de familie in een paardentram moeten volgen. In ons geval zal het meer lijken op Shrek en Fiona in een koets, maar het gaat om het idee. Ware het niet dat wij een ietsiepietsie laat zijn met het regelen van het vervoer. Het is nog best moeilijk om last minute aan een koninklijk vervoersmiddel te komen. De alternatieven zijn op zich ook niet slecht: een witte London Cab met een Oldtimer bus voor de familie. Maar ja, dat is ook meteen weer een stuk duurder. Andere auto's zouden ook nog kunnen, maar wij zijn niet het type a la P. Diddy dus een pooierbak zien wij ook weer niet zitten. De komende dagen wordt het wat dat betreft dus knopen doorhakken, willen we niet eindigen met een bakfiets.

"De uitnodigingen uitgezocht?"
Shit! De kaartjes. Natuurlijk zijn we die niet vergeten, maar gisterenavond in bed realiseerde ik me ineens dat het nog maar 8 weken is voor we gaan trouwen en de uitnodigingen moeten natuurlijk wel uiterlijk over 2 weken bij iedereen in de bus liggen. Nou zou dat geen probleem zijn als we al een idee qua kaartjes hadden, maar dat is nou juist het hele probleem. We hebben werkelijk geen flauw idee. De standaard kaarten die door de drukkerijen worden aangeboden, zijn absoluut niet ons ding. Zelf kaartjes maken? Ach ja, waarom niet. Dan krijg je wel wat je precies wilt. Maar het vergt wel het nodig aan werk. En ik denk dat de tekst nog het moeilijkste is. Ik had al in gedachten dat een aantal regels van een Robbie Williams song misschien niet zou misstaan op onze kaart. Maar toen ik al zijn songteksten ging doorlopen, realiseerde ik me pas dat die gozer gewoon echt alleen maar beledigdende danwel depressieve teksten heeft. "You were there for summer dreaming, and you are a friend indeed. And I know you'll find your freedom, eventually. For Eternity" vind ik nou niet echt passend voor op een bruiloftskaart. Dat Eternity zou wel passend zijn, maar dat 'you'll find your freedom' lijkt me niet echt toepasselijk.

Soms vraag ik me af waar we in godsnaam aan begonnen zijn. Waren we nu maar, zoals mijn hubby to be voorstelde, naar een ver eiland afgereisd en hadden we elkaar daar maar eeuwige trouw beloofd. Had een hoop geregel, gestress en irritaties gescheeld. Maar ja, dat is achteraf praten. Nu is het te laat. Ik denk dat we er verstandig aan doen, dit huwelijk echt tot de dood ons scheidt vol te houden, want nog een bruiloft overleef ik niet.

The most overrated day of the year.

Valentijnsdag. Half Nederland lijkt er al weken naar uit te kijken. Ik niet. Voor mij is het net zo'n dag als iedere andere. Ik zal niet ontkennen dat ook ik stilletjes hoop dat manlief er aan denkt en iets leuks voor me meeneemt, maar anderzijds vind ik het zo'n ontzettende geldverspilling. Want voor wie is Valentijnsdag nou het leukst? Juist ja, voor Hallmark, TNT Post, Fleur Op, de kadowinkels en al die andere zakkenvullers. Doe ik er aan mee? Nee. Tenzij manlief vanavond ineens met iets heel liefs, schattigs, romantisch en kleins aan komt zetten, waarbij ik natuurlijk eerst heel boos moet reageren omdat 'hij dat toch echt niet had hoeven doen' en ik vervolgens diep van binnen dolblij zal zijn dat hij er aan gedacht heeft. In dat geval heb ik nog wel ergens thuis een kaart achter de hand om de indruk te wekken dat ook ik er aan gedacht heb en niet alleen hij.

Vond ik het vroeger ook niet leuk? Nee, niet echt. Ik kan nou niet zeggen dat de mannen stonden te springen om mij een kaartje te sturen. Ja, in de loop der jaren heb ik er wel een enkele gehad, maar ik vraag me af hoeveel ik daarvan serieus had moeten nemen. Nou zijn roze en rood toch al niet mijn lievelingskleuren, dus echt missen doe ik die mierzoete roze / rode attenties niet. En trouwens, waarom zou vandaag nou net de dag moeten zijn dat jouw prins op het witte paard zijn liefde moet gaan betuigen. Kom op zeg, dat kan hij toch ook wel op een andere dag doen. Dat is ook nog eens een stuk spontaner.

Nee, voor mij gaat deze dag niet snel genoeg. Morgen zie je nergens meer roze en rode harten in de etalages en is het alsof het nooit anders geweest is. Dan liggen de paashazen weer in de schappen en word je dood gegooid met paaseieren. Ik kan haast niet wachten.

Misschien ontstaat hier alsnog een nieuwe heldin

Ken je dat gevoel dat je wereld lijkt in te storten? Nou ik wel. Het gebeurde mij afgelopen vrijdag. Zit je lekker in de trein, lees je je krantje omdat je je verheugt op een column van je grote heldin, staat erbij dat het voorlopig haar laatste is omdat ze drie weken op vakantie gaat. Dan slaat de paniek toe. Aaf mag helemaal niet op vakantie. En al zeker niet naar Thailand. Voor je het weet, vindt ze het daar zo leuk dat ze niet meer terug komt. En wat moet ik dan? De NRC Next is toch helemaal niks meer zonder Aaf? En trouwens, waarom levert ze haar copy niet gewoon aan via de mail vanuit Thailand. Dit kan ze haar fans toch niet aandoen. Drie weken zonder Aaf Brandt Corstius. Dit worden drie hele zware weken, neem dat maar van mij aan.

Maar goed, Aaf krijgt wel een opvolgster. Oke, moet gezegd worden, weer een vrouwelijke columniste dus mijn interesse is al gewekt. Misschien ontstaat hier alsnog een nieuwe heldin voor mij en wil ik helemaal niet meer dat Aaf terugkomt.

Maandag de column maar meteen gelezen van deze Olga van Dithuijzen. Olga is blijkbaar net terug van vakantie. Wat is dat toch met die vakanties van iedereen. De een gaat en de ander komt terug. Leuk om te lezen? Nee, natuurlijk niet. Zeker niet als jijzelf voorlopig nog geen vakantie in het verschiet hebt liggen en er wel hartstikke aan toe bent. Maar goed, ik heb maar even over de toespelingen naar haar vakantie heen gelezen. Ach, best aardig zo'n column van Olga, maar ze haalt het in de verste verte niet bij heldin Aaf. Dinsdag ook de volgende maar eens gelezen. Want tja, misschien moet ik wel gewoon aan Olga wennen. Niet iedereen kan meteen aan Aaf tippen.

Mijn god, wat is dit? Better yet, wie is dit in godsnaam en wat doet ze hier op de plaats van Aaf? Weer heeft ze het over haar vakantie in Iran en in tegenstelling tot gisteren, vind ik er geen ene bal aan. Ik voel de wanhoop op me neerdalen. Ik krijg straks echt afkickverschijnselen van Aaf. En een goed remedie is er niet, althans Olga is in elk geval het medicijn niet. Het arme kind schrijf leuk hoor, daar ligt het niet helemaal aan. Maar ik heb toch het idee dat ze redelijk geobsedeerd is door haar vakantie in Iran. Om maar niet te spreken van het feit dat mevrouw graag een biertje lust. Niks mis mee hoor, ik lust er ook wel een. Maar als ik haar drie columns van deze week naast elkaar leg, overheerst het 'bier'gevoel toch wel. Je zou bijna zeggen dat mevrouw aandelen in de bierbrouwerij heeft.

Ik geef haar nog tot eind van deze week de kans en als ze die niet waarmaakt, zit er voor mij niks anders op dan treuren om de vakantie van heldin Aaf en hopen dat ze om onverklaarbare redenen eerder terug komt. Egoistisch? Nee natuurlijk niet. Zij heeft ons verlaten, ik haar niet.

"Gewoon rondjes rijden"

Heeft ie het nou wel of niet gedaan? Dat was de grote vraag die heel Nederland vorige week bezig hield. Maar na zondagavond, weet iedereen het zeker: hij heeft het gedaan. Maar heeft ie het nou ook echt gedaan? Dat blijf ik me stiekem toch nog afvragen.

Ik ben geloof ik een van de weinigen geweest die het vertikt heeft om zondagavond op SBS af te stemmen. De persoon Peter R. de Vries irriteert me al enige tijd mateloos. Niet zozeer om hoe hij onrecht aan de orde stelt. Nee, wat dat betreft, vind ik goed wat hij doet. Mede dankzij hem is er duidelijkheid gekomen omtrent het lot van Romy en Marion van Buuren. Mede dankzij hem zijn de onschuldigen in de Puttense moordzaak weer op vrije voeten gekomen en zo kan ik nog een legio voorbeelden noemen. Maar de manier waarop De Vries de laatste paar jaren bezig is, zint mij absoluut niet. Mediageil, dat is wat hij geworden is. En misschien zou ik dat ook wel worden als ik zo bekend als hij zou zijn, maar dan nog vind ik dat de oplossing van een zaak voorop moet staan en niet de media-aandacht die je eraan besteedt. Het hele mysterieuze gedoe erom heen. De vooraankondigingen die al dagen de kranten en de tv regeerden. Nee, dat deed mij beseffen dat ik niet ging kijken. Ik ben meer het type van "als je iets belangrijks te melden hebt, doe het dan" en probeer niet zo de kijkcijfers omhoog te trekken en je programma te promoten. Wij hebben thuis bewust gekozen om niet te gaan kijken. Natuurlijk was ook ik wel een tikkeltje nieuwsgierig naar wat Joran te melden had, maar meer dan een tikkeltje was het niet. En achteraf bleek het ook helemaal geen probleem dat ik de uitzending niet gezien had, want al dagen lees en hoor je niks anders dan Joran, Joran en nog eens Joran en komen de beelden in veelvoud voorbij.

Nou heb ik dus wel wat beelden gezien en delen van zijn 'bekentenis', maar ja, wat moet je ervan denken. Die gozer zit apenstoned in de auto, naast een man die er in mijn ogen nog dubieuzer uitziet dan Joran zelf en hij verklaart een en ander. Is het waar? Het zou zo maar eens kunnen zijn. Een beetje dom (zoals Maxima het zo leuk zou kunnen zeggen) was het wel van hem, of het nou waar is of niet. Dom als het waar is, want welke idioot gaat nou tegen een vriend (ja, zo zag Joran Patrick Van der Eem echt) zeggen wat er daadwerkelijk gebeurd is, terwijl je wel al jarenlang tegen Justitie je kaken op elkaar hebt weten te houden. Dom is het ook als je het zomaar verzonnen hebt, want welke idioot gaat nou zoiets verzinnen als hij verdachte in diezelfde verdwijning is geweest. Kortom, over een ding ben ik het met de meeste mensen eens, Joran is 'een beetje dom' en er zit ergens een steekje los.

Maar laten we het eens gaan hebben over de man die plotseling de held van Nederland is geworden: Patrick Van der Eem. Deze Van der Eem die de moraalridder uithangt en beweert dat hij het allemaal voor "Beth, Aruba en de Verenigde Staten" heeft gedaan. Ik vertrouw die vent voor geen cent. Hij beweert dat hij tranen in zijn ogen kreeg, zodra Joran de auto uit was. Ja, misschien van de wietlucht die in de auto hing, maar kom op zeg. Je kunt mij redelijk wat wijsmaken, maar dat Patrick echt meelevend was, dat absoluut niet. Als je echt meelevend bent met de nabestaanden, dan vertel je Joran toch de waarheid over het feit dat je niet kunt begrijpen dat hij niet eerst heeft gekeken of het meisje nog leefde of niet. Dan zeg je toch dat hij een ambulance had moeten bellen. Nee, Patrick blijft met een uitgestreken kop hangend achter het stuur rondjes rijden.

Maandagavond waren hij en zijn nieuwe beste vriend Peter R. de Vries bij Pauw en Witteman en ik heb toch zo maar het vermoeden dat die twee heren ook een beetje twijfelen aan de goede bedoelingen van op zijn minst de heer Van der Eem. Ze vroegen zich, net als ik, af waar die ritjes naartoe gingen, toen hij met Joran in de auto zat. "Gewoon rondjes rijden" was zijn antwoord. Gewoon rondjes rijden? Wat is dat nou voor iets idioots. Het lijkt mij dat Joran wel belangrijkere dingen te doen had dan urenlang onbezonnen rondjes te rijden zonder een vaste eindbestemming. Het was niet alsof Joran dacht "Goh laat ik eens mee gaan rijden en zien waar we uitkomen, misschien kan ik onderweg nog wel even mijn grote geheim kwijt". Ik heb zo het idee dat er meer achter dit alles steekt dan de heren Van der Eem en De Vries kwijt willen. En ook vind ik de € 25.000,-- die Van der Eem in het vooruitzicht gesteld werd bij een 'bekentenis' van Joran een beetje dubieus. Die man had er dus echt alles voor over om Joran te laten zeggen, wat De Vries graag wilde horen. Het ging hem niet om de waarheid. Hij zag Joran in een casino en rook meteen geld.

En nogmaals, misschien is het allemaal wel waar wat Joran tijdens die autoritten bekend heeft, die kans is heel groot, maar is deze manier nou echt nodig? Ja, zullen velen onder jullie zeggen. Maar daar ben ik het gewoon niet mee eens. Je had ook de beelden alleen aan Justitie kunnen geven en zien wat zij ermee doen en ze niet meteen uitzenden met de nodige bombarie. Als blijkt dat Justitie er helemaal niks mee zou doen, kan je altijd nog overwegen om het publiekelijk te maken. Maar blijkbaar waren kijkcijfers van een hogere orde.

Feit blijft dat Joran & Co de gemoederen flink bezig blijven houden want al bijna een week lang is het Joran en Natalee Holloway wat de klok slaat. Ik heb er mijn buik inmiddels van vol en na deze blog zal ik het er dan ook niet meer over hebben. De discussie blijft anders eindeloos doorgaan. Ik heb liever dat er eindelijk duidelijkheid komt in deze zaak, dan de hype die nu ontstaan is. Als Joran echt schuldig is, dan moet hij meteen opgepakt worden en gestraft worden, maar het geflierefluiter en louter beschuldigingen uiten op dit moment, dat moet gewoon stoppen. Verhoor die gozer, trek zijn verhaal na. Het lijkt mij dat als zijn bekentenis waar is, dat heel makkelijk te bewijzen moet zijn.

Concertkaartjes bij opbod

Concertkaartjes worden binnenkort bij opbod verkocht via veilingen op internet in plaats van via de reguliere voorverkoopadressen, althans dat verwachten deskundigen in de muziekbranche. In het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten blijkt volgens een recent gelezen artikel deze methode al erg veel succes te hebben. Deskundigen voorspellen dat de veiling van de kaartjes misschien dit jaar al in ons land in kan gaan. Ik als muziekliefhebber hou mijn hart vast. Dit gaat ongetwijfeld leiden tot een verdubbeling, zo niet verdriedubbeling van de prijs van een concertkaartje. De lol is er dan toch al snel vanaf? Ik bedoel, een leuk avondje uit is er dan niet meer bij. Ja, misschien wel als je toch te veel geld hebt, maar ik heb dat niet dus zal de frequentie van mijn concertbezoek ernstig teruglopen als de plannen worden doorgezet.

Ik begrijp best de insteek van dit alles. Want tja, als concertorganisator ontvang je niks extra's als concertkaartjes die via de officiele weg zijn aangekocht, via de zwarte markt voor grof geld van de hand worden gedaan. Je zou haast medelijden krijgen met deze organisaties (als je niet in je achterhoofd houdt dat ze toch wel grof geld verdienen op die kaartjes, of ze nou worden doorverkocht op de zwarte markt of niet). Maar moeten de concertgangers hier dan maar meteen de dupe van worden? Het lijkt wel alsof muziekbranche allerlei manieren aangrijpt om de terugloop van cd-verkoop te compenseren. De consument is hoe dan ook de dupe.

Natuurlijk erger ik me ook groen en geel aan het feit dat doorgaans bij uitverkochte concerten er nog kaartjes in overvloed via sites als e-bay en marktplaats worden aangeboden tegen absurde prijzen, maar of dit nu de oplossing is? Het lijkt mij niet. Ja, je gaat de zwarte markt op die manier wel tegen, maar is er dan echt niets anders te verzinnen? Ik heb sowieso geen goed woord over voor deze handelaren. Ik begrijp best als je onverhoopt niet kunt gaan, dat je je kaartje wilt verkopen, maar er meteen een slaatje uitslaan? Nee, daar walg ik gewoon van. De fan die net niet snel genoeg was bij een voorverkoop, wordt op die manier de dupe. Als fan sta je lang in de rij bij bijvoorbeeld het postkantoor en dan net als jij aan de beurt blijkt te zijn, zijn de kaartjes op. Wat dan? Je had je er zo op verheugd. Snel even op marktplaats kijken of er nog kaartjes over zijn. Ja, die zijn er wel, maar tegen een dubbele prijs als die je er via de normale verkoop voor had moeten betalen. Natuurlijk zijn er mensen die dan toch gaan, maar een gemiddelde fan kan en wil dat er gewoon niet voor betalen.

Naar wat ik gelezen heb, gaan straks de meest gewilde kaartjes (eerste rangs-zitplaatsen en staanplaatsen helemaal voorin) via een veiling in de verkoop. Men redeneert dat degenen die die plekken willen, daar best grof geld voor over zullen hebben, dus waarom niet vanuit de organisatie zelf op die manier dan maar de kaarten van de hand doen in plaats van de zwarthandelaren hun gang laten gaan.

Is er nou echt niks anders te verzinnen? Zet kaartjes bijvoorbeeld op naam en laat mensen zich legitimeren. Klopt naam en legitimatie niet, dan kom je er gewoon niet in. En als je onverhoopt niet kunt gaan, dan zou het mogelijk moeten zijn om (desnoods tegen een kleine administratieve vergoeding) de kaartjes weer aan de organisator terug te verkopen. Ik begrijp best dat ook dit geen waterdicht plan is en er ook heel wat zwakke punten moeten worden weggewerkt, maar het schaadt de echte muziekliefhebber denk ik een stuk minder dan verkoop van kaartjes via opbod.

In een ander prikken alsof het een stukje vlees is

Maandagavond tijdens het half acht journaal realiseerde ik het me pas echt. Ik word angstig voor de nieuws. Huilend keek ik naar de tv-beelden. Het feit dat ik alleen thuis was en een vervelende werkdag achter de rug had, zal ook meegespeeld hebben in deze toch wel plotselinge bui van zwaarmoedigheid, maar feit blijft dat het pas gisteren tot me doordrong.

Ik keek naar de beelden uit Kenia. Hoe Kikuyo's de Luo's agressief te lijf gaan. De beelden vertonen min om meer de moord op een aantal Luo's. Kikuyo's gewapend met kapmessen en stokken met grote spijkers erin, belagen de vluchtende Luo's. Een man wordt in elkaar geslagen en vervolgens zie je zijn bloedende lichaam op straat liggen, alwaar er ook nog een auto over zijn lichaam heen rijdt. Ik kon de beelden niet verdragen. Dikke tranen stroomden over mijn wangen. "Hoe ver kan een mens gaan om een ander zoiets aan te doen?", vroeg ik mezelf af. Maar toen realiseerde ik me ook dat ik eigenlijk niks wist van de situatie daar. Natuurlijk wist ik dat sinds de verkiezingen in december alles in snel tempo mis is gegaan in Kenia, maar afgezien van de blijkbaar teleurstellende uitslag van de verkiezingen, had ik geen idee wat er speelt in Kenia.

Nu ik me er wat verder in verdiept heb, kan ik nog geen antwoord op die prangende vraag "Waarom?" bedenken. Komt het door de grote verscheidenheid in etnische groepen in Kenia? Of weten de mensen daar niet anders dan problemen met geweld op te lossen?
Plotseling moest ik terugdenken aan begin jaren '90 toen de Hutu's en de Tutsi's elkaar met kapmessen te lijf gingen. Ook toen kwamen er gruwelijke beelden vanuit Rwanda op de tv. Toen vielen er tussen de 500.000 en 1.000.000 doden tijdens deze etnische zuiverheden. Hoeveel doden gaan er in Kenia nog vallen? De teller staat inmiddels al rond de 850. Niet veel in vergelijking met de genocide in Rwanda, hoor ik je denken, maar nog altijd 850 te veel. Het lijkt misschien allemaal een ver-van-mijn-bed-show, maar onze oogkleppen ervoor sluiten, heeft geen zin. Hoe ernstig en schokkend de beelden ook zijn, ik ben wakker geschud. Alleen heb ik geen flauw idee wat ik voor deze mensen zou kunnen doen. Ze doen het elkaar namelijk aan. En waarom? Omdat ze blijkbaar niet met andere stammen kunnen samenleven. Zou ik in dezelfde situatie ook zo handelen? Ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten.

Wat dichter bij huis, valt het me op dat ook in Nederland het mes maar al te graag gebruikt wordt. En dan heb ik het niet over het mes waarmee de man des huizes 's avonds het vlees snijdt, maar over de jeugd die op scholen rondloopt met messen. Deze week nog werden er in Breda en in Rotterdam twee tieners neergestoken. Waarom in godsnaam? Omdat je het niet eens bent met de ander? Hoe haal je het trouwens in je hoofd om in een ander te gaan prikken alsof het een warm stuk vlees. Problemen los je niet op met geweld. Is de maatschappij aan het verharden of hoort dit bij het leven? Ik snap het niet. Ik snap het werkelijk niet. Het gebruik van geweld is blijkbaar voor mij nog een groot raadsel.

Ik wil, ik wil, ja, ik wil zoveel!

Nieuw jaar, nieuwe kansen. Maar wat voor kansen? In elk geval niet voor de Staatsloterij, want begon het jaar nog een heel ieniemienie klein beetje prettig op dat vlak (we hebben toch zeker wel het fenomenale bedrag van ... tromgeroffel ... € 10,-- gewonnen), gisteren bleken onze kansen verkeken. Niks noppes nada bij de trekking van januari. Dus ja, wat voor kansen brengt dit nieuwe jaar ons dan? De kans om miljonair te worden zit er echt niet in. De kans om te trouwen? Maar ja, is dat een kans? Nee, da's gewoon pure liefde en heeft niks met kansberekening te maken. Een nieuw huis. Ja, dat zou op kansen kunnen lijken. De kans bestaat namelijk dat je niet wordt uitgeloot voor een woning, maar aangezien wij vorig jaar dus al het huis gekocht hebben, is dit geen 2008 kans. Dus ja, wat dan in hemelsnaam?

Ik denk dat ik dit jaar mijn eigen kansen maar moet creëren. Misschien mezelf de kans gunnen om toch nog iets van mijn leven te maken. In plaats van ondergestoft in een suf kantoor te zitten, wil ik iets doen. Ik wil actief zijn. Ik wil, ik wil ... ja ik wil zoveel. Maar allereerst wil ik me voor de volle 100% op mijn studie interieurstyliste/coloriste werpen. Dit is namelijk wat ik leuk vind. Niet dat suffe gedoe achter een bureautje met mijn neus diep in de juridische vraagstukken gedoken. Na dik 10 jaar ben ik dat gewoon beu. Een mens zou depressief worden van al die echtscheidingen, burenruzies en faillissementen. Ik wil iets creatiefs doen. En als deze studie me goed bevallen is, wil ik hem misschien nog wel vervolgen met de studie binnenhuisarchitectuur. Ik zie het al helemaal voor me. Marianne als een volgende Jan de Bouvrie. Na een aantal jaar als freelancer aan de slag te zijn geweest, start ik een eigen bedrijfje, gevolgd door een eigen meubellijn, mijn een eigen kleine imperium. Ja sorry hoor, maar mag ik ook eens wegdromen van dingen die nevernooit niet gaan gebeuren? Maar in die richting wil ik wel denken. Niet dat eigen bedrijf en heel succesvol zijn, want die droom, zal altijd een droom blijven. Maar wel het stylen en designen. Come to think of it, dat nieuwe huis van ons, dat heeft dus toch een kans voor 2008. Wat voor een? De kans om mijn theorie in de praktijk te brengen. Als ik me aan het juiste tempo houd, ben ik klaar met de opleiding als het huis wordt opgeleverd. Kan ik meteen met kleurstaaltjes enzo aan de slag.

Is dit mijn enige droom? Nee, waar beleef ik nog meer veel plezier uit? Schrijven. Ja, mijn hoofd spoelt over van ideeën en soms moet ik ze gewoon op papier zetten. Mijn mond maakt altijd wel overuren en staat geen seconde stil, maar in mijn hoofd is het nog chaotischer. Moet ik mijn schrijfhobby in 2008 een kans geven? Ja, ik denk het wel. Want zeg nou zelf, wat is er leuker dan lezen? Nou, schrijven dus. Ik lees me een slag in de rondte op diverse vlakken, maar stiekem droom ik van een carrière als schrijfster, columniste of verslaggever. Dat is toch heerlijk. Je eigen creativiteit omzetten in iets tastbaars: een tijdschrift of voor mijn part een boek wat op de bestsellerlijst komt.

In december zullen we het merken. Welke kansen heb ik benut en welke kansen hebben me voldoening gebracht? Only time will tell, maar ik weet in elk geval zeker dat ik alle leuke kansen dit jaar met beide handen aangrijp.