donderdag 18 maart 2010

Ik ben het schijtziek

Ziek zijn, niet echt iets voor mij. Alhoewel ik een redelijk lui mens ben (ik kan er echt niets aan doen, ik krijg het niet uit mijn systeem), is het al dan niet door ziekte verplicht op bed liggen niets voor mij. Ik vind het soms best heerlijk om een dagje lekker niets te doen, maar niet als ik me niet lekker voel. En zeer zeker niet nu ik moeder ben. Ziek zijn en moederschap gaan namelijk niet samen. Je kunt niet meer zoals vroeger gewoon lekker thuis uitzieken. Nee, je hebt andere taken in het leven gekregen: je kind verzorgen. En als je kind dan net als jij ook ziek is, dan is het helemaal moeilijk om zelf uit te zieken. Doordat Eliza en ik beiden buikgriep hebben, zijn we al een aantal dagen aan bed gekluisterd. Althans, ik wel. De badkamer is namelijk maar 5 meter van mijn bed af, mocht ik met een noodgang naar het toilet moeten rennen dus dit is de beste ‘locatie’ voor mij om te zijn. Voor Eliza maakt het allemaal niets uit waar ze is. Die kan het toch gewoon allemaal laten lopen in d’r luier en die weet dat mama het wel weer schoon maakt. Maar goed, we liggen nu dus al 3 dagen onafgebroken samen in het grote bed. Ik lig me te vervelen, maar heb ook weer nergens zin in (lees: fut voor). Eliza kruipt gezellig over het bed en slaat wat op de toetsen als ik mijn laptop erbij heb gepakt. We vermaken ons op zich best met zijn tweetjes hoor, maar dat ‘verplichte’ is gewoon niet leuk. En dan heb je ook nog het feit dat je je dus ziek moet melden. Nou heb ik mij in die 14 jaar dat ik hier werk, bijna nooit ziek gemeld, maar nu moet ik wel. Want buikgriep is niet iets waarmee je gezellig op kantoor gaat zitten. Gelukkig is het einde in zicht. Afgezien van het gerommel in mijn buik, is het niet meer nodig om linea recta naar het toilet te rennen. Morgen ga ik dus weer werken. En Eliza? Die gaat maar naar het kinderdagverblijf of naar oma. Ze is gewoon weer vrolijk en heeft nergens last verder van (op 2 vieze luiers na per dag). En bovendien, als ik nog een dagje langer in bed blijf, word ik gek. Nee, ik moet gewoon weer meedoen in het arbeidsproces. Vandaag ga ik proberen toch nog iets anders te doen dan alleen maar op bed liggen. A.s. weekend komen er namelijk 3 Twitter vriendinnen van me (met kids) dus dan moet het huis er wel – althans het gedeelte dat voor bezoek zichtbaar is – tip top uit zien. Niet helemaal zoals ik had gehoopt, want deze week zou ik eindelijk de keuken gaan schilderen nu Johan de gaten in de muren gevuld heeft, maar goed, daar moeten de meiden maar overheen kijken. Ik heb er in elk geval zin in. Dus as from now, jaag ik de ziektekiemen mijn lichaam uit en werk ik aan mijn herstel. Ik ben het namelijk schijtziek (letterlijk en figuurlijk in dit geval).

dinsdag 9 maart 2010

Het Day Zero Project

Deze blog heb ik uit overzichtelijke overwegingen verplaatst naar een aparte Day Zero Project blog. Daar kun je vanaf nu alles lezen over dit project, waarmee ik bezig ben. Ik zal daar regelmatig bijhouden hoever ik gekomen ben met het realiseren van mijn doelen.

zondag 7 maart 2010

Plannen is niet mijn sterkste kant

Je hebt van die dagen, weken, maanden – ja zelfs jaren – dat je werkelijk nergens aan toe komt. Nu geef ik sinds een maand of 8 de schuld aan mijn kleine meisje. Want ja, ‘zij is de oorzaak dat ik het huishouden zo laat versloffen’ en ‘zij houdt me de hele dag bezig’.

Natuurlijk is dat allemaal dik overdreven en is de constatering dat ik het huishouden laat versloffen gelegen in het feit dat ik gewoon ongelooflijk lui ben wat het huishouden betreft (of misschien gewoon wel lui an sich). Sommige mensen vinden het leuk, anderen vinden er helemaal niks aan. En laat ik nou net tot die laatste groep behoren. Volgens mij zijn er maar twee mogelijkheden: love or hate. En dat Eliza me de hele dag bezig houdt, tja, dat ligt ook wel aan mezelf. Ik kan haar natuurlijk gewoon lekker zelf laten spelen, maar deze mama vindt het gewoon veel te leuk om de hele dag naar d’r kleine meisje te kijken.

Feit blijft overigens wel dat ik nergens aan toe kom. Welke smoes ik er ook voor gebruik, ik heb echt te weinig tijd voor alles wat ik wil gaan doen. En ook te weinig tijd voor de dingen die ik eigenlijk niet wil doe, maar wel moet doen. En daar valt het kopje huishouden dan onder andere ook onder.

We zijn ruim een jaar geleden verhuisd. Ik had alles van te voren al in m’n hoofd gepland. Dit zou ons paleisje worden waar we samen aan zouden klussen (lees: klunsen). Maar het liep toch allemaal even anders dan we dachten. Ik raakte namelijk zwanger. Wat uiteraard wel de bedoeling was, maar toch ook weer een beetje verrassend of misschien is ondoordacht een beter woord. Want ik had niet kunnen voorzien dat ik ‘misselijk’ werd van het nieuwe huis door de zwangerschap. Nadat ik een aantal kamers geschilderd had, kon ik niet meer tegen de geur van beton, stof en klusluchtjes. Ik kon niks meer doen dus. Gelukkig heeft de familie ons geholpen met schilderen en klusjes, maar het is toch anders als je het voor jezelf anders had ingepland. Plannen is blijkbaar niet mijn sterkste kant want ook de verhuizing was niet zo heel goed gepland: kerstavond. Ja serieus. Wij zijn de dag voor kerst verhuisd en ik dus als een gek de broodnodige spullen inruimen en de rest in een kamertje op de bovenste verdieping gestald, zodat we toch nog met de hele familie kerst bij ons konden vieren. Wat dus inhield dat de dozen een hele tijd in die kamer boven gestaan hebben. Hebben ja, want inmiddels zijn de dozen verdwenen … maar de inhoud niet. Die staat nog steeds opgestapeld en uitgestald in dat kamertje. Dat kamertje wat eigenlijk mijn kantoortje en Johan’s studeerkamer zou moeten worden. De meubels staan er wel, zo ver zijn we dan weer wel. Maar het uitruimen van die kamer kost gewoon ontzettend veel tijd. Ook omdat er allemaal spulletjes liggen die emotionele waarde hebben en als je dat dan gaat uitzoeken, blijf je toch wat langer bij de herinneringen hangen en komt er van opruimen niet echt veel terecht.

Ik heb wel voor mezelf een doel gesteld: eind maart moet die kamer min of meer opgeruimd zijn en anders lazer ik alles – emotionele waarde of niet – in een vuilniszak en gaat het linea recta de rolcontainer in. Of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren, is een tweede. Maar het voornemen is er in elk geval. Ik hou jullie dus op de hoogte ;-)

vrijdag 5 maart 2010

Het Hema-hormoon heeft er concurrentie bij

"Het speciale Hema-hormoon" noemde Aaf Brandt Corstius het al eens in haar column in de NRC Next en meteen kwam bij mij de herkenning. Ben je zwanger of net bevallen, de Hema trekt je gewoon naar zich toe. Geen Hema kan ik voorbij lopen zonder even bij die heerlijk voordelige, maar oh zo snoezige kinderkleertje te kijken. En wat te denken van al die andere babyproducten die ze verkopen. Schattige ledikantlakentjes, dekentjes, kruikzakken en wat dies meer zij. Ik kan er niets aan doen. Ik MOET gewoon iets kopen.

Maar sinds kort is er naast dat Hema-hormoon bij mij ook een nieuw hormoon aangemaakt: het onvervalste blauw gele Ikea-hormoon. Ja het Hema-hormoon heeft concurrentie gekregen. Want Ikea heeft niet alleen bouwpakketmeubels voor een gezellig avondje knutselen in huis (wat overigens 9 van de 10 keer op ruzie met de wederhelft uitloopt, maar dat terzijde), maar ook erg leuke baby-/kinderspullen. En laat ik daar nou net ook zo ongelooflijk gevoelig voor zijn. Kant en klare lakentjes, dekbedjes, spuugdoekjes, you name it. Ze hebben het. Maar ook ontzettend schattige kleurrijke lappen stof. Ondanks dat de naaimachine en ik nog steeds geen dikke vrienden zijn, jeuken mijn handen als ik die leuke stoffen zie. Als visioenen zie ik de mooiste creaties die ik daar van kan maken voor mijn kleine meisje. Ware het niet dat mijn naaikunsten niet om naar huis te schrijven zijn en mijn moeder maakt me daar maar al te graag op attent. Poef, weg is dat visioen, weg is die droom. Mijn moeder prikt hem met alle liefde voor me door en zet die roze bril van mijn hoofd af. Van je familie moet je het maar hebben. Dan maar geen stoffen kopen. Dan maar het restaurant in vluchten voor de traditionele Ikea Zweedse gehakballetjes. Ook geen straf overigens.